Ik moest bijna huilen van opluchting dus kennelijk was ik toch wel heel erg bezorgd geweest. De laatste keer dat ik mijn moeder had gezien was vijf weken geleden toen ze 77 werd. We zien elkaar wel vaker lange tijd niet en we bellen regelmatig, dus zó bijzonder was het nu ook niet. Bovendien weet ik dat ze harstikke gezond is en dat ze goed voor zichzelf zorgt. Maar ik was panisch voor een verdergaande lockdown en de kans dat we elkaar echt maanden niet zouden mogen zien, om nog maar te zwijgen van het risico dat ze ziek zou worden.
Dus spraken we af op de Strabrechtse heide om twee meter uit elkaar te wandelen. Dat is uitstekend gelukt, mede dankzij de lange bamboestok die ik mee had genomen om goed te zien hoe ver we uit elkaar moesten blijven. Niet mogen zoenen of knuffelen is natuurlijk lastig, maar drie uur in een schitterend natuurgebied wandelen, praten en van de zon genieten maakt het goed te verdragen. Ik neem me voor om dit te blijven doen tot het niet meer mag, of nog liever tot het niet meer hoeft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten