Duff, Once were warriors

Heftig! Denk: onderkant van de samenleving, en dan nog eens een aantal etages dieper. Mensen zonder trots, zonder hoop, zonder kennis en zonder cultuur, dat levert alleen maar geweld en drank en ellende op. Eind van het verhaal had ik medelijden met Jake, de gewelddadige en kinderlijk egocentrische vader. Maar alle figuren hebben een onmogelijk zwaar bestaan, meelijwekkend, dus jammer dan maar tja niemand krijgt hier kansen toegeworpen. Ze moeten het echt helemaal zelf maken, tegen de klippen op. Pfff wat hebben wij het goed, gelukkigen die voortdurend kansen en herkansen krijgen.

Joseph Goldstein, One Dharma

Sinds ik kon lezen tot zo ongeveer m’n twintigste, verslond ik alles wat ik kon vinden over Buddhisme, Taoisme en westerse filosofie. Ik herkende de waarheid in die teksten, maar ik wist niet zo goed wat ermee te doen. Bovendien was ik te druk met andere ontdekkingen, andere ervaringen, en om heel eerlijk te zijn ben ik altijd te lui geweest om te mediteren en te gehecht aan m’n individualiteit.

Het lezen van dit boek was een herhaling, maar dertig jaar later zodat het nieuwe vragen oproept. Wat te denken van intens genieten van natuur? Wat doe je met wreedheid, domme vernieling, onrecht, buiten jezelf? En hoe moeilijk is het niet om je zelf los te laten?

Ik moest voortdurend denken aan Stroke of Insight. Vanuit een biologische logica komt Bolter op dezelfde waarneming uit: alles is een fluide, voortdurend veranderende, eenheid en er is geen begrenzing tussen ik en al.

Afnemende afstand

Vijf maanden geen nieuws, geen politiek, geen actie. Het was heerlijk om te leven zonder krant, radio 1 of google reader. Op de één of andere manier ben ik kennelijk verzadigd, heb ik genoeg buiten gespeeld en m’n hele hebben en houwen geleegd van woede en frustratie. Dag in dag uit eenvoudig genieten van de zon en het gevoel van de bodem onder m’n blote voeten heeft me innig gelukkig en tevreden gemaakt. Maar de herfst treedt in, ik bereid m’n thuisreis voor, en dagelijks neem ik steeds grotere porties nieuws tot me. Privacy-afbraak, Bataafs racisme, oorlog, onrecht, lastenverlichtingsmantra, overregulering… m’n verontwaardigde instincten worden weer wakker en ik voel me alsof ik op een duikplank sta, weldra zal ik er weer kopje-onder in duiken en doodmoe worden van het worstelen in de massa foutigheid. Heb ik dan niks geleerd van een half jaar verrukking? Jawel: negeren is slechts een tijdelijke optie. Het is een beetje als je adem inhouden. Niet meedoen is niet echt leven.