Vijf maanden geen nieuws, geen politiek, geen actie. Het was
heerlijk om te leven zonder krant, radio 1 of google reader. Op de één of
andere manier ben ik kennelijk verzadigd, heb ik genoeg buiten gespeeld en m’n
hele hebben en houwen geleegd van woede en frustratie. Dag in dag uit eenvoudig
genieten van de zon en het gevoel van de bodem onder m’n blote voeten heeft me
innig gelukkig en tevreden gemaakt. Maar de herfst treedt in, ik bereid m’n
thuisreis voor, en dagelijks neem ik steeds grotere porties nieuws tot me.
Privacy-afbraak, Bataafs racisme, oorlog, onrecht, lastenverlichtingsmantra,
overregulering… m’n verontwaardigde instincten worden weer wakker en ik voel me
alsof ik op een duikplank sta, weldra zal ik er weer kopje-onder in duiken en
doodmoe worden van het worstelen in de massa foutigheid. Heb ik dan niks
geleerd van een half jaar verrukking? Jawel: negeren is slechts een tijdelijke
optie. Het is een beetje als je adem inhouden. Niet meedoen is niet echt leven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten