Mondkapjes

Toen ik half januari een paar uur in transit was in Hongkong viel het me weer eens op dat veel Chinezen mondkapjes droegen. Mijn indruk is dat dat in Oost-Azië vrij normaal is, ik wijtte het aan luchtvervuiling. Het is één van de redenen dat ik me wat ongemakkelijk voel, die enkele keer dat ik in die regio ben. Veel mensen met mondkapjes in de openbare ruimte heeft op mij een vergelijkbaar effect als burka’s en niqaabs, het heeft iets unheimisch. Niet alleen doordat je geen gezichten ziet, wat in zichzelf al bedreigend voelt, maar ook doordat iedereen kennelijk bescherming nodig heeft tegen een of ander gevaar waar ik niets van af weet.

Ze zijn ook gewoon foeilelijk, hoe lollig de printjes ook mogen zijn. Met een mondkapje op zie je er toch uit als een mislukte eend die een gebruikt kotszakje niet meer weg krijgt. En dan wordt ons ook nog eens verzekerd dat ze geen ziektekiemen tegenhouden, en dat mensen de neiging hebben onvoldoende afstand te bewaren als ze een mondkapje dragen. Een beetje zoals iedereen harder ging rijden als ze een riem vastmaakten. Dat effect verdween uiteindelijk wel meen ik.

Ik hoop dan ook vurig dat mondkapjes een tijdelijk verschijnsel zijn in ons deel van de wereld. Het is een stuk prettiger als iedereen ongedwongen en vol vertrouwen deel uitmaakt van de gemeenschap die zich op straat en in winkels en instellingen beweegt. Het zal het ultieme teken zijn dat de crisis voorbij is, ooit. Als een soort rokjesdag van de lockdown.