De risicoregelreflex is overal in volle gang. Protocollen worden uitgewerkt, lijnen op de grond geplakt, handhavers aangenomen. Het is de vraag welk risico precies de aanleiding is voor al die regelzucht: het risico van verspreiding van COVID-19 of het risico dat de overheidsmaatregelen weer strenger zullen worden. Mooi om te zien hoe ondernemers, managers en bestuurders hun best doen om tot goeie regulering te komen. Tegelijk droevig om te bedenken welke schade al dat geregel, al die voorschriften en verboden en handhaving aanricht, ook de algemene van de overheid:
- economische schade. De regels vormen een enorme belemmering voor productie, dienstverlening en handel. Veel van de huidige regulering is harstikke nodig, maar die schade is er natuurlijk wel.
- verantwoordelijkheid. Hoe meer je probeert gedrag van mensen dicht te timmeren met voorschriften en handhaving, hoe groter de kans dat een deel van die mensen de regels probeert te ontduiken en hoe kleiner de kans dat mensen zelf hun gezonde verstand gebruiken.
- vrijheid. De publieke ruimte is niet langer de vrije ruimte waar elk individu zelf bepaalt hoe hij/zij zich er gedraagt, het is staatsruimte geworden waar de onderdanen zich dienen te voegen. Overigens is het in Nederland niet primair de staatsmacht die mensen in het gareel dwingt, maar het collectief, de meerderheid, de luidruchtige moralisten op twitter.
Ik ben best blij met de manier waarop corona in Nederland wordt aangepakt. Maar zelfs als die aanpak succesvol is op langere termijn, zal de schade gigantisch zijn. Ik ben vooral bang voor de schade aan het maatschappelijk vertrouwen, als gevolg van die drie neveneffecten van alle regels.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten