Aan
de extreem haatdragende scheldpartijen in reactie op de toespraak en columns
van Grunberg zie je dat een goeie tekst weinig bijdraagt aan kritische zelfreflectie
of beschaving. Je ziet al jaren dat elke opmerking over migratie (Leo
Lucassen), populisme en extremisme (Cas Mudde), joden (Lody B van de Kamp),
allochtonen (Clarice Gargard), islam (NieuwWij), Turken (Zihni Özdil) of
Marokkanen (Lotfi el Hamidi) beantwoord wordt met extreme bedreigingen en
beledigingen. Om misselijk van te worden.
Niet alleen omdat heel
zichtbaar wordt wat voor hufters er gewoon om ons heen leven, misschien wel in
de buurt wonen, misschien wel naast me zweten in de sportschool of aan de
vergadertafel zitten op het werk. Maar ook omdat het kennelijk nooit gaat
lukken om mensen met kennis, redelijkheid en fatsoen tot inzicht te brengen. Te
bekeren van extremisme naar de samenleving. Wat je ook zegt, hoe eloquent of
ingetogen of indringend ook je toon, hoe toegankelijk of onderbouwd ook je
tekst, de hufterigheid wint.
De koning zei dat niet
normaal zou moeten worden gemaakt wat niet normaal ìs. Het is een vergeefse
hoop. Opvoeding, onderwijs en cultuur zouden onze enige redding zijn, maar de
kaalslag van de afgelopen decennia kan niet snel worden gecompenseerd. En nu de
barbarij weer in toenemende mate is genormaliseerd is het beschavingsverlies
waarschijnlijk niet meer terug te draaien.
Via de sociale media zie
je het einde van de vrede naderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten