Vernielingen

Het nieuws gaat bijna non-stop over vernietiging en vergiftiging van natuur. Vaak ook nog met een stevige dosis mensenrechtenschendingen erbij, soms alleen als effect van niet meer te achterhalen activiteiten duizenden kilometers verderop of tientallen jaren eerder. Het gaat over kennelijk schitterende natuurgebieden waarvan ik de meeste nooit heb gezien en ook nooit zal bezoeken. Over mensen die ik nooit zal ontmoeten en dieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, totdat ze dus met uitsterven worden bedreigd. Toch doet het bijna fysiek pijn, de berichten over brandende wouden, smeltende ijsvelden, dode meren, uitstervende neushoorns en verhongerende dorpelingen. Het is bijna niet te geloven dat er nog wat leeft, op een aarde die we nu al decennia zo hard mogelijk kapot proberen te krijgen.

Klimaatdoelen, stikstofpercentages en rode lijsten helpen geen zier als geruststelling. Ik weet als ambtenaar hoe belangrijk het is om concrete en meetbare en beïnvloedbare doelen te stellen, maar wat ik als mens vooral nodig heb is het vertrouwen dat de mensen met macht zich net zo druk maken om het behoud van onze natuur als ik. Het gaat om schoonheid, gezondheid, veiligheid en welvaart - waarom hoor ik nou nooit eens een minister treuren om het verdwijnen van de leeuwerik?