Kosten en baten van coronabeleid

Op één punt heeft Ira Helsloot wel gelijk: het coronabeleid zou grondig afgewogen moeten worden tegen alternatieve maatregelen of zelfs helemaal géén maatregelen. Voordat je beleid maakt, dus een aantal maatregelen treft, moet je de effecten en neveneffecten onderzoeken: hoeveel gezonde levensjaren winnen we, hoeveel gaat het financieel kosten, hoeveel bedrijven zullen er failliet gaan en hoeveel levensjaren raken we kwijt doordat mensen ongelukkig worden, eenzaam of werkloos? Dat onderzoek je dus óók voor de optie waarin geen speciale coronamaatregelen worden getroffen, en dan zal je zien dat er niet alleen Covid19-patiënten zullen overlijden maar ook overwerkte dokters en slachtoffers van de vervuiling die het gevolg zal zijn van de uitval van schoonmakers.
Niet alleen weeg je die mogelijke effecten van verschillende beleidsopties tegen elkaar af, ook kijk je naar belangen en waarden die door maatregelen / geen maatregelen geraakt zullen worden. Hoe belangrijk vinden mensen het dat ze altijd kunnen rekenen op goeie medische zorg? Hoe solidair is iedereen met mensen die hun werk verliezen? Hoe houden democratie en rechtsstaat het, als niemand meer naar de bieb kan of van Nederlandse cultuur genieten?
Om over de internationale positie van Nederland maar te zwijgen: wat gebeurt er met het gezag van Nederland in de Europese Unie, hoe groot is het risico dat bedrijven zich niet in Nederland willen vestigen?

Zulke afwegingen, en meer, zouden gemaakt moeten worden voordat de regering maatregelen afkondigt. Ira gaat ervan uit dat die afwegingen niet zijn gemaakt, maar hij weet het niet natuurlijk. Zelf komt hij in ieder geval niet met kennis die op goed wetenschappelijk onderzoek is gebaseerd, over de doden, chronisch zieken, het leed en het verlies aan vertrouwen dat één en ander met zich mee zal brengen. Hij slaat er maar een wilde slag naar, hij veronderstelt dat de werkloosheid die het gevolg zal zijn van een halve lockdown tientallen of honderden keren meer levensjaren zal kosten dan corona. Het is een beetje de pot die de ketel verwijt dat ie zwart ziet, maar in dit geval krijgt de ketel, de beleidsambtenaren , niet de gelegenheid om uit te leggen welke afwegingen ze wel degelijk hebben gemaakt.