Postcorona

Het plaatje in mijn hoofd van onze sociale wederopstanding ziet eruit als een musical. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, er hangt een roze waasje over de straten. Alle deuren en ramen gaan synchroon open en de mensen stappen naar buiten, knipperend tegen het plotselinge felle licht. Ze haken in en iedereen danst. Mierzoet.
Er wordt volop gefantaseerd over een brave new world na afloop van de coronacrisis. Maar ik geloof er helemaal niks van, van al die hoopvolle voorspellingen. Als rechtgeaarde zwartkijker denk ik dat de wereld er op alle niveaus vooral veel akeliger uit zal komen. Mensen die toch al een hekel aan elkaar hadden verwijten elkaar nu helemáál het leed en de overlast die ze elkaar hebben aangedaan. Het is de schuld van de wandelaars dat we zo lang opgesloten hebben gezeten. Het is de schuld van de brandstichters dat we elkaar niet konden bellen.
Ook politiek zullen groenen, kapitalisten en populisten elkaar hevig verwijten dat de epidemie zo lang heeft geduurd, de multinationals met belastinggeld zijn gesteund en de economie kapot is. Milieu en burgerrechten moeten juist nú worden beschermd of stikstofmaatregelen staan herstel in de weg. Internationaal zijn nationalisme en onderling wantrouwen verdiept en de propaganda-oorlogsvoerders hebben de wind stevig in de rug. Als het een beetje tegenzit neemt her en der fundamentalisme en radicalisme bepaald niet af.

Het is al weken, jaren, duidelijk dat de slachtoffers van ziekte en armoede altijd de zwakkeren zijn. Dat alleen al verdiept en verergert alle kloven die er zijn tussen hen en ons, de gepriviligeerden. Ik zie geen enkele aanleiding om optimistisch te zijn over de toekomst.