Vrienden die het boek al hadden gelezen meldden dat het over de dood, het stilstaan van de tijd gaat, en dat is ook wel zo alleen vind ik toch dat het over andere dingen nog meer gaat. Over perceptie, werkelijkheid en waarheid vooral, en dat niemand ooit zeker weet wat waar is. Over identiteit, gekend worden en iemand kennen. En dus over literatuur, verbeelding en fictie. Het hele boek herhaalt in talloze variaties het verhaal van koppels waarvan de ene heel mysterieus en vreemd is en de ander leeft via en voor die ene.
Maar het gaat ook over de dood in allerlei verschijningsvormen. De opening van het boek, waarin iemand professioneel een lijk aflegt, is prachtig. De rest van het boek trouwens ook, het is in ieder geval ontzettend goed geschreven. Hoe dik en traag het ook is, ik wilde toch steeds doorlezen, weten wat er op de volgende pagina staat.
Ook al vroeg ik me regelmatig af wat nou het verhaal is, wat ik uit de teksten op zou moeten maken. En dat is precies wat het verhaal is: dat mevrouw Chambers en anderen proberen het verhaal proberen te ontcijferen, een geliefde, een zus, een auteur, proberen te ontcijferen. Waarbij niemand ooit weet in hoeverre dat lukt.
Het is zó eenzaam! Misschien las ik daarom wel door, hopend op verlossing, hopend op een deus ex machina die laat weten dat Eliza’s code gekraakt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten