Ineens begrijp ik waar de agressie tegen hulpverleners vandaan zou kunnen komen. Vanochtend liep ik tegen een keiharde muur van onwil aan, waarbij ik letterlijk te horen kreeg ‘regels zijn regels’ en dat soort filosofische waarheden. In de loop van de ochtend werd duidelijk dat ik me zonder krukken toch echt niet kan voortbewegen, dus ik ging op zoek naar een telefoonnummer van iemand die me aan krukken zou kunnen helpen. Bij de meeste telefoontjes was het voor mij volstrekt onduidelijk met welke instantie ik te maken had, ik werd voortdurend doorverbonden en doorverwezen maar het resultaat was nihil. Krukken worden niet op m’n werk afgeleverd ‘omdat we dat nou eenmaal niet doen’, ze kunnen op z’n vroegst pas morgen worden gebracht ‘want terminale patiënten gaan voor’ en een collega mag ze niet op komen halen als hij geen geldig legitimatiebewijs heeft, ook al neemt hij een vervoerspas met foto, werkpas met foto, mijn rijbewijs en mijn verzekeringspas mee. Ik hoorde de McCleans-vriendelijke dames aan de andere kant van de lijn allemaal hun schouders ophalen als ik vroeg of ze me een suggestie aan de hand konden doen over hoe ik nu naar huis moet komen. Eentje wist me nog te vertellen hoe klantvriendelijk ze zijn (geen idee wie ‘ze’ in dit geval waren).
Een dure collega helpt me uit de brand en haalt de krukken op. Dat is maar goed ook, want als ik zelf in de ‘thuiszorgwinkel’ had gestaan was m’n frustratie er misschien wel heel destructief uitgekomen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten