Mijn bril beslaat niet alleen als ik een mondkapje draag, hij valt ook van m’n hoofd af. Irritant en duur als ie straks een keer echt stuk valt. Beetje gevaarlijk ook om blind tussen voetgangers en fietsers door te manoevreren. Met mijn groene hart schrei ik ook hete tranen om al dat afval van die vieze wegwerpmondkapjes (maar ik maak ze wel eerst op voordat ik m’n ecokapjes in de was ga gooien). Het beeld in de publieke ruimte is er bepaald niet vrolijker op geworden met al die mondkapjes – mensen zien er uit als bandieten of juist als bangeschijters, of ze gemuilkorfd zijn zoals in The handmaid’s tale – en sowieso was het in Nederland juist leuk dat je al die open gezichten kon zien.
Toch draag ik zo goed mogelijk een mondkapje, zelfs zonder het geloof dat het veel bijdraagt aan de coronabestrijding als je toch al afstand tot iedereen bewaart. Solidariteit, voorzorg, politiek statement, het is het allemaal. Wat het vooral is, is mijn piepkleine gelegenheid om de hele toestand een pietsie te beheersen. En die grijp ik met beide handen aan, want de onmacht, de onzekerheid en het enorme besef van je eigen individuele nietigheid zijn bijna ondraaglijk.
Wat moet ik doen om niet ziek te worden en tegelijkertijd door te blijven leven op de manier die mij aanstaat? Geliefden te omhelzen, met collega’s samen te werken, sporten, kletsen, samen eten, lachen, juichen? Zowel op individueel niveau als nationaal onmogelijke opgaven.
De allerstomste en tegelijk best te begrijpen uitspraak is “oh maar ik ben niet besmet hoor”. Ik voel het ook: de bijna zekerheid dat ik zelf niet besmet ben, kan zijn, en dat alle maatregelen daarom eigenlijk niet voor mij bedoeld zijn. “Mij overkomt dat niet”, de coronavariant van tienerzwangerschap. We zijn allemaal nou eenmaal bijzonder slecht in het begrijpen van risico en we hebben ook al moeite met alles wat onzichtbaar is – elektriciteit, ziektekiemen, rottende fundamenten. Nog afgezien van het feit dat corona van ons eist dat we alles wat we als goed gedrag geleerd hebben ineens als bijna immoreel of in ieder geval gevaarlijk gedrag verwerpen.
Ik heb helemaal geen zin om het nog lang vol te houden, maar we moeten wel. Ik ga m’n contactlenzen maar weer eens inzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten