Robin Hood is een held omdat ie steelt van de rijken en geeft aan de armen. Een sprookjesheld. In sprookjes is de verdeling tussen goed en kwaad meestal heel helder en ze eindigen doorgaans ook met een nog lang en gelukkig leven voor de betrokkenen.
Politiek, bestuur en beleid zijn zo ongeveer het tegenovergestelde van sprookjes. Ineens gaat het over ‘verantwoordelijkheid’ en ‘afwegingen’, ‘compromis’ en ‘doelmatigheid’. Behalve bij populisten dan. Het is populistisch om jezelf als held in een sprookje te presenteren en te beloven dat je gaat stelen van de miljonairs om tienduizend euro te geven aan alle jongeren. Lekker simpel, het klinkt enorm aardig, trekt misschien een paar stemmen. Maar het is populistisch en onverantwoordelijk.
Niet omdat sommige jongeren hun tienduizend piek misschien zullen verkwanselen, of omdat er ook rijke jongeren zijn die helemaal geen tienduizend euro nodig hebben. Maar omdat verantwoord besturen betekent dat je verantwoord beleid maakt. Dat is een stuk ingewikkelder dan zomaar even zakken met goudmunten verschuiven. Verantwoord beleid maken begint met een goeie probleemanalyse (er is kansenongelijkheid en allerlei maatschappelijke problemen zoals armoede, criminaliteit, slechte gezondheid); een scherpe afbakening over wie het precies gaat; afweging van potentiële oplossingen (beter onderwijs of werkverschaffing of voorlichting of wijziging van het belastingstelsel of een basisinkomen of dienstplicht of of of) aan de hand van kosten-baten- en effectanalyses; creatief een set maatregelen bedenken en testen; overleggen met betrokkenen (jongeren, ouders, werkgevers, uitkeringsinstanties, welzijnswerkers enz. enz.) over wat zij ervaren, willen en kunnen; en dan ook nog in de clinch met andere Kamerfracties om het nodige draagvlak bij elkaar te onderhandelen. Daar klinkt geen tromgeroffel of aanzwellende violen bij, maar het is wel een stuk zinniger dan bij voorbaat onhaalbare campagnebeloftes doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten