Tomalin, Samual Pepys, The unequalled self

Biografie is niet mijn favoriete genre, historische romans dan weer wel. In The unequalled self komen ze op een prachtige manier samen, dankzij de dagboeken van Pepys, de thematische aanpak en de prettige stijl van Tomalin. Pepys leefde in bijzonder interessante tijden, had een interessante levensloop, en was kennelijk ook nog eens een interessant persoon. Hij maakte oorlog mee, pestepidemieën en de catastrofale brand van 1666. Hij klom op van kind van werklui tot rijke topambtenaar. Hij moet slim zijn geweest en af en toe behoorlijk dapper, maar uit het boek doemt vooral het beeld op van een heel menselijk mens met stomme en nare eigenschappen en fouten, naast z’n prettige kanten. Wat mij vooral aantrok was de ambtelijke loyaliteit aan koningen en edelen, terwijl hij grote bedenkingen had tegen het doen en laten van diezelfde superieuren. Zelf was hij juist tolerant en had hij mogelijk republikeinse opvattingen al zou het ook kunnen dat hij pre-Weberiaans hechtte aan een ordelijke en meritocratische bureaucratie. In mijn ogen is er pas sprake van loyaliteit als je het inhoudelijk niet eens bent met je bazen, precies zoals Pepys.