Rooney, Conversations with friends

Met deze roman heb ik meer over mezelf geleerd dan in talloze gesprekken met vrienden. Door de ogen van Frances begrijp ik de onontkoombare subjectiviteit, zoiets als je eigen stem niet kennen. Niet weten, en niet begrijpen, hoe anderen jou ervaren. Niet zien wat je verleden met je doet. Niet voelen wat je waard bent.

Of Frances geworden is wie ze is door haar jeugd, haar talenten of haar endometriose doet er niet toe. Wat er wel toe doet is dat ze anderen keer op keer verkeerd interpreteert, voortdurend voor anderen invult wat zij denken of voelen. Die invulling wordt bepaald door haar zelfbeeld en dat komt ook al niet overeen met het beeld dat anderen van haar hebben. Wat ik vooral herken is de manier waarop bewondering en verliefdheid zó vanzelfsprekend en logisch zijn, dat ze zich niet voor kan stellen dat de persoon die ze bewondert zelf niet doorheeft hoe zij hem of haar ziet. Zwaar verliefd komt ze kil en afstandelijk over. Uit angst om belachelijk gevonden te worden, afhankelijk, of gewoon niet leuk. Ze wordt er niet leuker van.

Het boek is ontzettend knap geschreven, spiegels in spiegels. Terwijl je Bobbi, Nick en Melissa alleen door Frances’ bril te zien krijgt, leer je ze toch een beetje kennen zoals ze werkelijk zouden kunnen zíjn. Ook al zit je in Frances’ hoofd, je ziet wel degelijk haar denkfouten. Af en toe wil je haar zeggen “kind, wees eens wat minder hard voor jezelf”. Uiteindelijk ben je Nick en Bobbi dankbaar.