Sinds fotoos in de krant in kleur worden afgedrukt, de
stemmen op radio 1 vierentwintig uur per dag berichten over aanslagen en sinds politiek
debat vervangen is door giftige bedreigingen en gruwelijke oorlogen, kijk ik
nergens meer van op. Geinteresseerd lees ik opinies over populisten, geëngageerd
bespreek ik definities van fascisme, racisme en seksisme, geintigreerd lees ik
politiek-theoretische boeken over democratische inconsistenties. Ik maak me
zorgen over de verwording van het nieuws en ik word verschrikkelijk somber van domheid
en haat die de norm geworden zijn.
En dan lees ik een recensie naar aanleiding van een
schilderij van Caravaggio, waarin ene Kermani het heeft over liefde,
zachtmoedigheid, verdraagzaamheid. Voor het eerst huil ik om de verdronken
immigranten, de neergestorte vliegtuigpassagiers, de gebombardeerde Jemenieten,
de vermoorde Syriërs, de gemartelde Turken, de Noorse socialisten, de bloedende
cartoonisten, al die duizenden tienduizenden honderdduizenden die in naam van
ideeën geslachtofferd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten