Een boek
om heftig van buiten adem te raken. En in verwarring, eerlijk gezegd, want de
taal is soms te moeilijk voor mij en erger nog, ik vrees dat ik het verhaal
niet helemaal begrijp. En toch vind ik het een geweldig boek, juist vanwege dat
razende tempo en sarcasme en de lastige inhoud. Het is nieuw, origineel,
anders, vreemd en exotisch en toch weet ik wel degelijk waar het over gaat.
Staatsracisme, apartheid, onderdrukking en slavernij
zijn erg. Maar met de juridische gelijkheid van burgers is het allemaal niet
minder erg geworden. Er is nog steeds racisme alleen is het nu iets minder
zichtbaar.
Een afgrijselijk effect van racisme (net als van
seksisme) is dat iedereen mensen in gaat delen in termen van huidskleur (of
geslacht), en dat de onderdrukten ook zelf gaan geloven dat zij inferieur zijn.
Niemand verwacht iets goeds van hen en zonder verwachtingen ontwikkelen mensen
geen enkele ambitie. Waardoor racisme (en seksisme) een self fulfilling
prophecy wordt.
Beatty laat zien dat zwarte emancipatie aan de hand van
superioriteitsgevoel nog steeds op ras is gebaseerd en dus niet werkt. In
plaats van emancipatie en integratie op basis van kleur, waardoor mensen nog
steeds overtuigd blijven van capaciteitsverschillen tussen rassen, fantaseert
hij over radicale segregatie en juist het benadrukken van ras. Dat doet ie met
zoveel humor en zelfspot en woede , met af en toe een heel klein snufje twijfel,
dat je geen tijd krijgt om zelf te bedenken of je er iets van vindt.
Dat heb ik dan ook maar nagelaten. Te moeilijk. Het
helpt niet om te bedenken dat het in Nederland allemaal minder erg is, want het
is juist het onbewuste witte privilege waar Beatty gehakt van maakt. Ik weet
ook niet of dit boek iemand tot inzichten zal brengen, ik weet niet eens of
mijn eigen inzichten er door beïnvloed zijn. Maar ik weet wel dat het heel erg de
moeite waard is om het te lezen, al was het maar om het intelligente amusement.
“You can’t force integration,
boy. The people who want to integrate will integrate.” I’ve never figured out
to what extent, if at all, I agree or disagree with him, but it’s an
observation that’s stayed with me. Made me realize that for many people
integration is a finite concept. Here, in America, “integration” can be a
cover-up. “I’m not racist. My prom date, second cousing, my president is black
(or whatever).” The problem is that we don’t know whether integration is a
natural or an unnatural state. Is integration, forced or otherwise, social
entropy or social order? No one’s ever defined the concept.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten