Vreemd boek, maar dat is dan weer niet zo vreemd als je bedenkt dat het oost-europees is. De essentie zal mij ontgaan waarschijnlijk, ik kan me gewoon niet verplaatsen in de belevingswereld van de personages van Dostajevski, Tolstoi of nu Kadare. De gelatenheid, ze gedragen zich allemaal als slachtvee. Die personages snappen de wereld niet, niemand snapt hen, en ondertussen kijken ze met de grootst mogelijke minachting naar hun medemensen. Mijn beeld van oost-Europa wordt er niet positiever van.
Wat het boek dan toch wel aantrekkelijk maakt is de realiteit van iets absurds. A la Kafka zet Kadare een nachtmerrie-achtig sprookje als saaie, dagelijkse werkelijkheid neer. Hij heeft gelijk, elk bizar verzinsel wordt echt als mensen er in geloven en er naar handelen. Niet alleen de gevolgen zijn echt, maar het verzinsel zelf. Je moet altijd blijven twijfelen aan machtsorganisaties.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten