Ik lees echt nooit biografieën en al helemaal niet van
dichters, maar deze moest ik van mijn leesmaatjes toch doorakkeren. Dat ging,
vooral doordat Willem Wilmink als een onmogelijk mens met een groot talent
wordt geportretteerd. Als ie was neergezet als een aardige man zou het niet te
harden zijn geweest om de hele dikke pil door te lezen, maar nu blijkt dat hij
behoorlijk gestoord was werd het toch interessant. De biografie wordt er een
lachspiegel door en het leert de lezer om niet te hard te oordelen over iemands
persoonlijkheid en eigenaardigheden. Hoe het leed dat we elkaar aan doen
misschien wel gecompenseerd wordt door al het moois dat we de wereld bieden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten