Ondanks m'n verdere overtuigingen ben ik geen
republikein. Ik heb in de praktijk weinig moeite met de monarchie. De beperkte
bevoegdheden van de koning, de democratische controle en de politiek neutrale
invulling die Beatrix en Willem-Alexander eraan geven, geven geen aanleiding om
me druk te maken voor een gekozen staatshoofd.
Dat verandert wel op de dag dat de Oranjeverering me
door de strot geduwd wordt en emoties van trots en ontroering bij het horen van
het Wilhelmus verplicht worden.
De geschiedenis van de Oranjes geeft vooral aanleiding
tot nationale schaamte lijkt me. Natuurlijk moet je warlord Willem de Zwijger
in z'n tijd en context zien en onafhankelijkheidsoorlogen worden uiteindelijk
altijd door de winnaars gevierd. Het lijkt me wel onjuist om alle credits voor de
vrede van Münster aan hem en zijn familie te geven.
Wat dan wel weer echt bij de Oranjes ligt is de moord
op de De Witt broers. Ook dat waren geen heiligen maar de mob was alles wat je
met democratie, rechtsstaat en humanisme wil vermijden.
Ook de aspiraties van latere Oranjes, tot en met
Wilhelmina aan toe, botsten voortdurend met liberale pogingen om vrijheid,
gelijkheid en solidariteit in staatsinstituties vast te leggen.
Het lijkt me zinvoller als kinderen op school leren
over de wordingsgeschiedenis van ons prettige land, dan dat hen de vrij bizarre
tekst en foeilelijke melodie van een propagandalied wordt ingestampt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten