Antipolitieke democratie

Democratische politiek is lastig. Voor de verkiezingen probeer je jezelf te onderscheiden, en kiezers aan je te binden, met aansprekende beloften. Na de verkiezingen wil je gaan besturen zodat je zoveel mogelijk van die beloften waar kan maken. En om te kunnen besturen moet je compromissen sluiten, samenwerken met de politici waartegen je je voor de verkiezingen nou juist had afgezet.

Geen wonder dat kiezers zich permanent belazerd voelen, dat ze politiek als een smerig spelletje en politici als een corrupte kliek zien. En geen wonder dat politici niet weten hoe ze de kiezers kunnen overtuigen van hun oprechte goede bedoelingen.

Daar komt nog bij dat het neo-liberalisme alles vermarkt heeft, inclusief de politiek. Verkiezingen zijn niet anders dan een allocatiemechanisme waarin vraag en aanbod met elkaar gematcht worden. Partijen en verkiezingsbeloften hangen niet meer samen dankzij ideologie, samenhang is een imago dat tot stand komt door marketing. Kiezers kopen invloed met hun stem en als ze niet zichtbaar tevreden worden gesteld, stemmen ze een volgende keer op een ander die betere beloftes in de aanbieding heeft. Tot er geen partij meer is waarvan ze nog iets verwachten – dan stemmen ze niet meer, of op een antipolitieke partij.