Ik ben niet zo’n kindermens. Ik begreep bijvoorbeeld
niet goed waarom het lijden van kinderen zoveel ondraaglijker zou zijn dan dat
van ouderen. Bij akelige tv-scenes van vluchtelingen, of het nou ging om mensen
in Ethiopië die verhongerden of Bosniërs die uit hun huizen werden verdreven,
kromp mijn hart altijd meer bij bejaarden die hun hele leven in rook op zagen
gaan dan bij kinderen die op hun vaders arm het onbekende tegemoet gingen.
Gisteravond had ik vrienden op bezoek, met de liefste
peuter van de wereld. Bij het vertrek ontdekte het hummeltje dat ze haar
knuffel was vergeten. Totaal verslagen stond ze in de gang. Bij de gedachte dat
ze een half uur in de auto zonder knuffel zou zitten vulden haar ogen zich met
dikke tranen. Het was niet om aan te zien, zo verdrietig en kwetsbaar. Op dat moment had ik er alles voor over om het wichtje te troosten
want dit was letterlijk hartverscheurend.
Nadat m’n vrienden, met leenteddy, waren vertrokken,
scrollde ik nog wat door facebook. Een vriendin bracht verslag uit van haar
ervaringen op Lesbos. Ze vist er asielzoekers uit de branding: bejaarden, volwassenen,
kinderen. Voor het eerst begreep ik de extra verschrikking van die ukkies,
wezentjes die nog niet begrijpen dat mensen elkaar de vreselijkste dingen
aandoen en dat je zomaar slachtoffer van de wereldpolitiek kan worden. Dat kou,
pijn, verdriet, honger, angst je kunnen overkomen omdat het je ouders overkomt,
omdat niemand je helpt.
Kinderen zijn nog niet behept met het cynisme en de
morele oordelen en politieke opinies van volwassenen. Dat is hun onschuld. Als
ze het onrecht dat hen wordt aangedaan overleven, wat zullen ze dan van de
mensheid gaan denken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten