Hypocrisie en schuldgevoel zijn onvermijdelijk. Geboren en
getogen in het rijkste, veiligste, vrijste land wordt het idee dat het leven
draait om geluk er met de paplepel in gegoten. En dat geluk niet alleen te
maken heeft met gezondheid en plezier maar vooral met zingeving. Geen zingeving
zonder medemenselijkheid. Van cynisch egoisme is nog nooit iemand wijzer
geworden.
We worden overladen met beelden en verhalen van leed. Soms
blijft het abstract en anoniem, bijvoorbeeld als er een vluchtelingenopvang
voor honderden vreemdelingen in de wijk wordt geopend. Soms komt het diep en
scherp bij je naar binnen, doordat je een roman leest of een dramafilm op tv
ziet.
In mijn knus verwarmde huis met het ticket voor de komende
zon-zee-zaligheidvakantie bij de hand, me koesterend in de zekerheid van een
interessante baan waarin ik mij kan ontplooien kan ik eindeloos verontwaardigde
filmpjes liken, maar weer eens een donatie overmaken, met een druk op de knop
een petitie tekenen.
Van het besef dat alleen politieke verandering heil biedt,
en dat dat inspanningen en opofferingen vergt, raak ik al bij voorbaat
uitgeput. Ik trek het kussen maar weer over m’n hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten