Gerold

Terwijl het nieuws vol is met slachtoffers en ik me daarbij vaak afvraag of mensen wel zo graag als slachtoffer gezien willen worden, maak ik het zelf weer eens – op piepkleine schaal – mee. M’n portemonnee gerold, met enkele tientallen euro’s, een geinig bidprentje uit Bassano en een hoop plastic. Financiele schade: twee- tot driehonderd euro, nou ja dat overkomt iedereen wel eens. Maar het gedoe eromheen is toch wel weer indrukwekkend. Eerst twijfelen aan mezelf, drie keer m’n tas binnenstebuiten keren, niet weten of ik de tram terug in moet springen of juist zo snel mogelijk richting politiepost, mezelf voor de kop slaan omdat ik niet heb opgelet.


Dan anderhalf uur met een (schattige) klpd-student in een stoffig kamertje om tot in het aller onbenulligste detail te beschrijven wat er gebeurd is, terwijl je weet dat er absoluut geen actie ondernomen zal worden. De aangifte moest nou eenmaal omdat m’n rijbewijs er ook in zat. Vervolgens in discussie met de conducteur, die niet zonder meer accepteert dat ik geen geld en geen treinkaartje meer heb en toch echt naar huis wil. En dan tenslotte het vele bellen, wachten, formulieren invullen, betalen en nog meer betalen om m’n rijbewijs, bankpas, zorgpas, wegenwachtpas, enzovoort enzovoort vernieuwd te krijgen. Geld pinnen met m’n creditcard en in m’n haast ook nog de pincode verkeerd intoetsen zodat de hele kaart ongeldig wordt gemaakt. Gaat lekker zo.

Ik voel me niet echt slachtoffer, ik ben vooral enorm geirriteerd. Als ik spreekrecht had zou ik de zakkenroller zo hard mogelijk de huid helemaal volschelden. Dat zou wel een beetje voldoening geven.