Ik weet eigenlijk niet of ik het nou een goeie film vond of niet. Meryl Streep als de oude Thatcher is in ieder geval meesterlijk. Overtuigend en aandoenlijk. Je zou bijna sympathie voor d’r krijgen. Maar in haar rol als premier is Streep weer ietsje minder fenomenaal, en de film biedt niet meer dan een voorspelbare opsomming van highlights uit Thatchers carriere. Geen bloedende handen van de nagels in je vuisten omdat pedante Britse politici zó walgelijk seksistisch zijn. Geen snotneus om het verdriet om een vermoorde woordvoerder. Geen buikkramp om soldaten die op de Falklands aan flarden worden geschoten. Het doet je allemaal niet zoveel. Zelfs de treurige verschijning van Denis is zo vriendelijk, dat je eigenlijk niet kan begrijpen waarom iemand Margareth ervan af zou willen helpen.
Dankzij Meryl Streep is de film de moeite waard, en moet hij ook in een bioscoop worden gezien (en dan liever eentje waar geen luide luchtverversingsinstallatie staat te malen), maar over Thatcher leer je niks nieuws.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten