Geschiedenislessen dringen zich al jaren op en ik zie duidelijk dat we ons als kikkers langzaam laten koken, al dan niet met paniekerig gepiep dat het water kookt of geruststellend gemompel dat de brandstof wel weer op zal raken.
We kunnen allemaal zien dat het helemaal mis gaat. Al twintig jaar. En dat dat stap voor stap gebeurt, dat er nooit een evident moment was of zal zijn waarop we door de bodem zakten. Maar wat nu dan?
Moet ik als Rijksambtenaar ontslag nemen voordat ik medeplichtig word aan ernstige corrumpering van de democratische rechtsstaat? Is het voldoende als ik een baan bij een gemeente vind? Helpt het iets of iemand als ik voortaan de kost probeer te verdienen als glazenwasser? Moet ik mijn werk zo goed mogelijk blijven doen omdat ik juist als gewetensvol ambtenaar het legitieme systeem, dat extremisten willen afbreken, nog een beetje overeind hou? En wat zegt mijn geweten: dat ik bescheiden en Weberiaans neutraal loyaal ben aan politieke bestuurders die zich immers in het parlement verantwoorden, of dat ik activistisch mijn positie probeer te gebruiken om extremisten te ondermijnen? Overigens heb ik praktisch gezien uberhaupt niet een functie waar zo'n keuze relevant zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten