O o Den Haag

Sinds ik in Christchurch zag wat een aardbeving aan kan richten ben ik me er van bewust dat ik van mijn stad hou. Vanaf het raam op de vijfde verdieping van een vriendin die net naast het centrum woont kijk ik uit over de torens van de ministeries, Amare, de gracht, de brug, alle lichtjes en af en toe een helikopter die naar het Westeinde vliegt. De tram die hoog over door de netkous rijdt. Een fietser dei fotoos probeert te maken van de treinen op CS. Het is niet de 24-uurs drukte van Amsterdam, de pittoreske stadskern van Delft, de grootse architectuur van Rotterdam. Mijn liefde voor Den Haag komt deels doordat ik een grootsteeds leven kan leiden op een vierkante kilometer. Ik zou er niet uit hoeven, alles is hier. Werk, het station, de sportschool, het park. Esthetisch is het niks om trots op te zijn, de winkels bieden niks bijzonders, er zijn nauwelijks serieuze toeristische attracties. Maar hier in het midden ligt ons parlement met z'n historische betekenissen. Hier zijn de internationale instituties. Vredespaleis en ICC. Ik zag Mladic afgeleverd worden bij de gevangenis. We vegen gezamenlijk de bosvijver als er schaatsijs ligt. Hier is politiek en overheid - je refereert er niet voor niets aan als aan 'Den Haag'. We liepen hier met een half miljoen te demonstreren, ik danste hier in het Paard en bij de Baghwan. Zelfs onze hondestront is eigen.
Niet aan denken dat zoiets in één klap weggevaagd zou kunnen worden.