Ik ben graag alleen. En ik ben verslaafd aan de krant en aan radio1. Maar het is vergif. Aan het eind van een dag zonder een mens gesproken te hebben, mijn hoofd vol oorlog en racisme en hongersnood en milieuvervuiling en afbrokkelende democratische rechtsstaten en domheid en leugens en nepnieuws en haat en geweld en onbeschoftheid en seksisme en drugs en moord en ziekte, ben ik zo somber dat ik me als een klein kind met een zak snoep voor de tv installeer. Daar kan ik dan beter een thriller bekijken dan een movies-that-matter-film anders eindig ik ongeneeslijk depressief.
Het wordt hoog tijd dat ik weer buiten kan spelen. Vliegen, peddelen, fietsen, zwemmen. Kletsen over andere dingen dan de toestand van de wereld. Waar zit de beste stijg. Wie haalt me op. Mooie landing.
Als ik helemaal niks kan doen aan alle ellende die via radio en krant en tv tot me doordringt, dan maar liever sporten. Maar het regent en stormt dus ik kom niet verder dan de gym. Waar ik in een podcast naar een visser luister die beweert dat de zee zo vol vis zit dat de schepen "erin vastlopen". Dat is dan wel weer grappiger dan cabaret.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik hoor dat wandelen wel goed voor je is en zelfs als het regent kan het met een paraplu een verademing zijnj om even buiten te lopen.
BeantwoordenVerwijderenKees Verduin