Nicolas Mathieu, Leurs enfants apres eux

Ik ken de streek, ik herken de leefwereld en uitzichtloosheid. Alles is lelijk, arm, past niet, lukt niet. Mathieu maakt enorm goed invoelbaar hoe graag mensen zonder opleiding, zonder stimulerende omgeving, zonder kansen, wel zouden willen ontsnappen aan een materieel en geestelijk armoedig bestaan, maar het niet kunnen. Ze kunnen het niet omdat ze al van kinds af aan zijn voorbestemd om in het voetspoor van hun ouders te treden. Ze hebben in hun opvoeding of omgeving helemaal niets meegekregen dat hen zou kunnen helpen om eens een keer een verstandige beslissing te nemen, eens een keer een handige actie te doen. Sommige mensen krijgen kansen, deze mensen krijgen vooral pech. Pech dat het meisje waar je verliefd op bent niks voor jou voelt. Pech dat je vader een gastarbeider is. Pech dat geen instantie zich jouw kleine criminaliteit aantrekt.

Ontsnappen richting een rijker en bevredigender leven is niet mogelijk, dus drink je heel veel alcohol, rij je keihard op een motor, probeer je een klapper te maken met drugshandel. Een langzame of iets snellere route naar niks en nergens.

Het boek lijkt me erg goed geschreven maar mijn frans is te beperkt om de literaire waarde echt te kunnen beoordelen. Af en toe las ik stukjes terug in de Nederlandse vertaling. Dan ontdekte ik dat ik het wel min of meer begrepen had, en ook dat de vertaling vrij lelijk is. Zin voor zin en woord voor woord klopt de vertaling wel, maar de sfeer en de snelheid van de franse tekst is verdwenen. Ontzettend jammer, want ook in Nederland hebben we uitzichtlozen (de Nederlandse titel is dan wel weer goed, misschien juist omdat de titel niet letterlijk vertaald is) waar we ons door middel van literatuur in zouden moeten kunnen verplaatsen.