Jaloers op een ladenblokje

De rampspoed die flexwerken heet blijft niet tot rijksambtenaren beperkt. Ook een vriend die bij een verzekeraar werkt verhaalt over flexdwang, clean desk en rondsjouwen met laptops. Maar hij heeft wel nog een ladeblok. Weemoedig denk ik terug aan mijn ladeblok van vroeger, waar ik de middelste la van gebruikte als voetenbankje om zo in de ideale werkhouding stukken te lezen. Waar onderin ruimte was voor hangmappen om keurig al je taken en projecten te ordenen.

Maar ja, vroeger, dat is die tijd dat alles beter was. De tijd dat ik een kast vol ordners had staan zodat ik nooit stukken meerdere keren uit hoefde te printen, en alles waar ik ooit aan gewerkt had in een handomdraai terug kon vinden. En nog een kast vol boeken, zodat collega’s geïnspireerd werden tot nieuwe ideeën of op het spoor konden worden gezet van interessante experts op hun terrein. Een grote plaat van mijzelf boven Australië aan de muur, wat regelmatig leuke kennismakingsgesprekken opleverde. Planten in zicht, iets waar mijn apebrein duidelijk grote behoefte aan heeft.

Dat het tegenwoordig in onze kantoortuin, kantoorkerkhof eigenlijk, zo afschuwelijk is en zo inefficiënt en zo creativiteit- en samenwerkingbelemmerend mogelijk, komt door de combinatie van HNW, besparingen op gebouwen, een productiecultuur waarin met kennis of inspiratie weinig affiniteit bestaat.

Vroeger was beter. Daar moesten we vroeger om lachen, zelfs dàt was beter.