Politiek gaat altijd over economische onderwerpen: groei,
banen, inkomens, geld voor de begroting. Daardoor zou je bijna gaan geloven dat
materiële welvaart voor mensen het belangrijkste is. Maar sociaal-psychologisch
zijn recht en identiteit veel wezenlijker. Mensen kunnen enorm veel armoede
aan, maar ontneem niemand het gevoel van eigenwaarde en behandel niemand
onrechtvaardig. Je ziet het al in de crèche of bij rhesusaapjes: oneerlijk
behandeld worden is schokkender dan gebrek.
Uiteraard brengen honger en geldzorgen ondraaglijke stress
met zich mee. Maar zijn er mensen die werkelijk willen sterven voor meer materiëel
bezit? Ik geloof er niks van. Socialisten en communisten wilden hun leven geven
voor een eerlijke verdeling van bezit.
Daar hadden ze dan wel weer economische argumenten voor: de totale
maatschappelijke welvaart zou er op vooruit gaan als bezit gelijk verdeeld zou
zijn. Maar ik maak me sterk dat er in een groep waar gelijk verdeelde armoede
heerst eerder sterke solidariteit ontstaat dan strijd.
Mensen geven hun leven voor idealen. Vrijheid, gelijkheid en
broederschap. Om te overleven heb je brood nodig, maar om te leven moraal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten