Paris biedt een alternatief model voor het medische model
van psychose. Psychose is volgens hem geen degeneratieve ongeneeslijke ziekte.
Hij biedt een hoop aanwijzingen dat het medische model de plank flink misslaat.
Hij levert een alternatief model, waarin een psychose een manier is waarop een
organisme balans probeert te hervinden.
De condition humaine is enerzijds een existentiële behoefte
aan het overleven van je hoogstindividuele zelf, met de angst voor eenzaamheid
die dat met zich meebrengt. En anderzijds de al even existentiële behoefte aan
vereniging met het Al, opgaan in god, met de angst voor verdwijnen, voor niet-bestaan,
die dat met zich meebrengt.
Mensen hebben een zekere tolerantie voor de spanningsboog
die de twee uiterste belevingen met zich meebrengen. Zowel de ‘breedte’ van die
tolerantie varieert als de positie waarin iemand zich bevindt. Als iemand
buiten z’n tolerantiegrenzen dreigt te raken, zal zijn psyche eerst z’n
percepties aanpassen, maar als dat niet voldoende soelaas biedt gaan de
cognitieve constructen eraan. Dat kan leiden tot psychose, een bijzonder
angstige, heftige, ervaring. Paris pleit fel tegen het gebruik van
antipsychotica, omdat die leiden tot verdoving waardoor de psychotische persoon
niet goed in staat is om de psychose te verwerken.
In de kantlijn neemt hij ook mystieke ervaringen mee, die
lijken op psychoses maar die niet negatief zijn. Dergelijke ervaringen worden
geintegreerd in een gezonde psyche, en maken intieme relaties met anderen niet
onmogelijk.
Een knap boek, goed geschreven, de moeite waard om te lezen
zelfs als je niet in psychoses geinteresseerd bent maar wel in existentiele
dilemma’s en de positie van het individu, of zelf, in de wereld. Jammer dat
Paris zo nadrukkelijk ‘het westen’ tegenover ‘het oosten’ plaatst. Volstrekt
onnodig en hier en daar gewoon onjuist. Geeft niks, het is nog steeds een zeer
lezenswaardig boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten