Schoeters, Het geschenk

De titel had ook 'kleine introductie in het regeren van een land' kunnen zijn. Het is een mooie schets van de realiteit denk ik, juist door het niet erg reële verhaal. Ik lees me helemaal suf aan verhandelingen over hedendaagse politieke ontwikkelingen maar deze roman van slechts 120 pagina's maakt het eigenlijk veel inzichtelijker. Ook al is de auteur er niet helemaal in geslaagd om de premier ook als persoon neer te zetten en ook al krijgt de lezer weinig achtergrond over de redenen, dilemma's en afwegingen achter besluiten, het is een geslaagde tekst over het moderne natuurkolonialisme. In mijn ogen gaat het niet over immigratie of asielzoekers, zoals een recensent schreef, maar echt over de boemerang die rijke landen in hun gezicht terug zouden moeten krijgen na onze voortdurende plundering van de natuurlijke rijkdommen van landen op het zuidelijk halfrond. Zouden moeten, want in de werkelijkheid worden er zelden twintigduizend olifanten in een Europese stad gedropt.

Scott Peck, The road less travelled

Ik heb het niet zo op psychiaters. De combinatie van dokter en therapeut heeft vaak een beetje pedante uitkomst en deze bracht er ook nog eens een vleugje seksisme en racisme bij mee. Toch greep ik het boek omdat ik benieuwd was naar de combinatie van het mentale en het spirituele, zaken van de geest kortom. Het levert een herkenbare denklijn op. Liefde is het medicijn, het goede, het ware. Mensen kunnen groeien als we bereid zijn tot openheid en zelfreflectie en daar is liefde voor nodig. We groeien toe naar meer liefde en inzicht en het streven is om als god te worden.
Ik ben het er wel mee eens maar toch overtuigt het boek niet helemaal. Scott Peck gebruikt de taal van de psychoanalyse en die van de Bijbel en dat dan ook nog met de schema's van de jaren zestig en zeventig. Deslalniettemin levert het stof tot nadenken op.

Media

We hebben massamedia (radio en tv) en interactieve media (van twitter tot tiktok). Dat heeft allemaal niks met journalistiek te maken, het zijn geen media die informeren. Talkshowredacties en aandachtsalgoritmen zorgen voor amusement. Hosts bieden een podium voor mensen die bijzondere uitspraken doen of voor emoties, juist niet voor redelijkheid, nuance en kritisch denken. Daar win je geen kijkers mee.

Om als burger in een democratie goed te kunnen kiezen moet je een idee hebben over de eerlijkheid van politiek en politici. Hoe rechtvaardig en integer waren beleid en bewind? En hoe betrouwbaar en effectief zal een toekomstige regering zijn? Om daar een idee van te krijgen zodat we er onze stem er op kan baseren hebben we journalistiek nodig: degelijk onderzoek, kritische bevraging, neutrale verslaggeving. En onderwijs, want zonder kennis en inzicht kunnen we nog niks met journalistieke informatie. Verantwoordelijkheid en burgerschap zijn onmogelijk zonder kennis van de geschiedenis, zonder begrip van democratische processen, zonder informatie over gebeurtenissen, uitspraken en dynamieken.

We kunnen mensen niet dwingen om kranten, al dan niet online, te lezen. Maar we zouden wel publieke massa- en interactieve media aan kunnen bieden die journalistiek naar het publiek brengen. Dat gebeurt nu niet - publieke omroepen proberen zichzelf relevant te maken door juist méér op de commerciële amusementsaanbieders te lijken. Geen wonder dat het populisme zegeviert.