Nog niet eerder las ik een boek waarin ik het verhaal, en de karakters, zo los van elkaar las, geloof ik. De karakters en de situatie ken ik! Ratty is Bern, ook al is zijn geloof niet god maar vliegen, zijn huis op Dixon park geen boerderij en hij is arts, geen activist. M'n lief is Tommaso die nu ook verder gaat in een ander huis. In Paris herken ik Danco en Corinne en Giuliana zijn er ook, zij het verspreid over drie vrouwen. Er zijn juist veel, niet gewenste maar wel geliefde, kinderen en die wonen nog in het huis aan Frederick Street (oma's huis).
Het verhaal mag dan anders zijn, en de schrijfstijl spreekt me niet erg aan (voortdurend is iemand 'vastberaden'), het is toch wel kras dat ik een boek lang mijn eigen vrienden tegenkom. Mijzelf heb ik alleen in de situaties herkend, niet in een personage. Wat de vraag open laat of het de moeite waard is om zo'n verzonnen verhaal te lezen. Misschien is het meer de moeite waard om, tegen oma's verzekering in, te proberen mijn vrienden beter te leren kennen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten