Op de eerste hulp van een ziekenhuis heb je pijn, ben je bang of geschrokken, verdrietig, verward of moe. Bovendien moet je je uitkleden, of aan een vreemde allerlei intieme dingen vertellen, je laten aanraken door mensen die je niet kent. Als je ooit behoefte aan je privacy had, is het hier. Gelukkig weet je je in het uitkleedhokje of de spreekkamer veilig. Een ziekenhuis zou nooit toelaten dat daar gegluurd of afgeluisterd wordt. Je bent vreselijk kwetsbaar, maar niemand zal daar misbruik van maken. Integendeel, de professionals in witte jassen gaan je helpen.
Ze wuiven een meegekomen vriendinnetje weg, beschermen je tegen jezelf. Je bent nu niet in staat om om te gaan met lastige sociale vragen: mag Reinout Oerlemans of één van zijn kornuiten even meekijken hoe je het uitschreeuwt als je schouder gezet wordt, hoe je snikt als je in het gips wordt opgesloten? In je overdonderde verwarring knik je vaag ja, slechts half begrijpend wat er gebeurt. Er is ook zoveel, je weet niet eens door welke deur je geacht wordt naar binnen te gaan.
’s Avonds kan heel Nederland smullen van je ongeluk.
Artikel Trouw (jee wat ben ik blij met de commentaren)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten