dinsdag 20 september 2011
Melancholia
Hier de site van de film
De puzzel van het leven hangt meer af van de schaalgrootte, dan van de eindigheid. Zo nietig en onbetekenend als een enkel mens is in het oneindige en eeuwige universum. Zo centraal en allebepalend als diezelfde enkele mens is; zonder zijn bewustzijn, zijn waarnemingen, zijn ervaringen ìs er voor hem helemaal geen universum. Bestaat de wereld buiten ons? Is een universum zonder leven, dus zonder goed en kwaad, nog wel een universum?
Schitterend, hoe je over zulke wezenlijke, ingewikkelde, abstracte onderwerpen een film kan maken. Een verhaal, terwijl het nou juist niet over dat ene verhaal gaat. Dat vind ik Kunst met een grote K, sublimatie van zieleroerselen.
De film leidde tot een avond bespiegelingen over god en liefde en leven. Pas toen ik me vanmorgen de parallel met de Hitchhikers guide to the galaxy realiseerde, de aarde die wordt weggevaagd voor een intergalactische snelweg, kon ik er weer relativerend over giechelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Toevallig ook vandaag deze film gezien. Enne... ik vond het eigenlijk helemaal niks!
BeantwoordenVerwijderenTja, veel drama en veel grote gebaren, maar ik mis een coherente verhaallijn, daar ben ik dan maar ouderwets in.
En waar ik me ook aan stoorde, misschien een oude beroepskwaal, was de cameravoering; bijna alles uit de hand gedraaid, onstabiele shots die heen en weer zwenken, veel onscherpte en duisternis... er wordt wel gesuggereerd dat een cineast op deze manier wil laten zien hoe het onbevangen oog tegen een situatie aankijkt, maar een oog is geen camera; een oog ziet niet bewust onscherpte en hoewel het beeld in je oog misschien best wel onstabiel is, wordt dat door je hersenen gestabiliseerd en zie je toch strak beeld. Om op deze manier te filmen vind ik interessantdoenerij.
Maar het ergste vond ik dat er geen verhaal was, want dat is cinema voor mij: een verhalenvertellerij.
Tja, ik vond het wel een indrukwekkende film, een kwestie van smaak denk ik. Ik was een paar jaar geleden ook erg onder de indruk van Dogville, dat vonden veel mensen ook vreselijk. Ik zat bij Melancholia ook nog eens bijna op de voorste rij, waardoor ik nog heftiger in de film werd getrokken. Dat maakte de wiebelige cameravoering wel extra opvallend, en inderdaad niet speciaal nodig.
BeantwoordenVerwijderen