In mijn ogen is vrijheid van meningsuiting zo ongeveer de belangrijkste politieke verworvenheid die we hebben. Juist daarom ben ik ontzet over de inzet van uitingen als dodelijk wapen. Alsof je ‘brand!’ roept in een vol stadion. Natuurlijk betonen veel mensen zich dan geen helden of heiligen, ook al zou je dat wel hebben gewenst. Mensen die door een wesp worden gestoken, gedragen zich vaak als door een wesp gestoken.
Het is te verwachten dat moslims, voor wie de onaantastbaarheid van god, geloof en profeet de allerhoogste waarde is en die zich al sinds de tijd van het imperialisme gekleineerd voelen door het westen, zich laten provoceren door films die gemaakt zijn met het expliciete doel om hen te kleineren. Brandstichting en moord zijn misdadig, en de misdadigers zijn schuldig.
Maar de kwaadaardige figuren die met een beroep op hun vrijheid zich te uiten, hebben geen schone handen. Ze stellen de mensenrechten, de kernwaarden van de liberale rechtsstaat, in een extreem slecht daglicht. Daarmee hebben ze misschien wel meer bloed aan hun handen dan de islamitische hooligans die in westerse ambassades tekeer gaan.
In de NRC heel mooi het spiegelbeeld hiervan, door Youssef Azghari.
En dan is er nog mijn held Rushdie, altijd voor vrijheid van meningsuiting maar daarmee nog niet voor elke uiting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten