Als een joch van veertien een meisje vermoordt, omdat er ruzie was via de sociale media, dan ligt het toch niet aan die media? Als een kind een ander kopje-onder duwt in het zwembad ligt het toch ook niet aan dat zwembad? Kinderen kunnen verschrikkelijke dingen doen, en als alle kwalijke factoren samenkomen gaat het wel eens dramatisch mis. Misschien is het joch psychisch of sociaal gestoord, misschien hebben de ouders het slecht opgevoed, misschien is het zelf slachtoffer van mishandeling of heeft het iets traumatisch meegemaakt, misschien heeft het veel te veel gewelddadige tv en games gezien. Wie zal het zeggen? Voor mij is het onbegrijpelijk dat de media verweten wordt dat ze geweld door kinderen veroorzaken.
Wat ik wel begrijp, is dat communicatie wezenlijk verandert. In emails komen emoties vaak heftig over, vandaar de noodzaak van emoticons en terughaalknoppen. In smsjes sluipen makkelijk verkeerde of te weinig woorden, met allerlei misverstanden tot gevolg. Facebook plagerijtjes kunnen vernederend uitpakken. Maar dat was met oudere media niet zo heel anders: via de telefoon kon je iemand dieper beledigen dan live, een brief kon enorme ontroering wekken, fluisterkringen leidden tot grote hilariteit over de misvorming van de boodschap.
Media zetten niet aan tot moord, maar mensen moeten er wel mee leren omgaan. Inclusief roddelen en ruzieën moeten ze leren hoe ze zich het beste kunnen uiten, en hoe de uitingen van anderen te interpreteren. Niet alleen kinderen, iedereen zal nog moeten wennen en zolang we nog niet helemaal gewend zijn, zullen we flaters slaan, misverstanden oproepen, ergernissen veroorzaken. Een kind dat uit ergernis wordt vermoord, is niet slachtoffer van facebook maar van een gestoord mens.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten