Migrantenclubjes

Volgens zijn column over migrantenorganisaties voelt Hassan Bahara zich niet door hen vertegenwoordigd. Dat zal wel terecht zijn. Hij wijst ook nog even op het denigrerende ‘clubjes’ dat door ambtenaren wordt gebezigd. Wat iedereen ondertussen lijkt te vergeten, de niet-vertegenwoordigde migrantenkinderen en de ambtenaren, is dat de overheid twintig jaar geleden smekend op de knieën lag bij willekeurige migranten, om toch maar vooral een organisatie op te richten. De Nederlandse overheid, met haar corporatistische inslag, weet zich geen raad met individuen, en heeft vertegenwoordigers van groepen nodig om er mee te kunnen communiceren. ‘Inspraak’ door groepsvertegenwoordigers legitimeert beleid, en daarom wist de overheid niet hoe snel ze een paar actieve migranten moest erkennen als vertegenwoordigers van een ‘achterban’. Dat die achterban eigenlijk geconstrueerd was door de overheid, die doelgroepen en bevolkingscategorieën had aangewezen, wordt makkelijk vergeten omdat we met z’n allen geloven dat dit de enige werkelijkheid is. Dat is het korte geheugen van de politiek: vergeten zijn de sociale klassen, vergeten zijn de zuilen, vergeten zijn de sexeverschillen, leeftijdsgroepen, opleidingsniveaus, leefstijlen, stad en platteland, over tot de orde van de etnisch verdeelde samenleving.