papapraat

Er is al genoeg geschreven over managersspeak, straattaal en twittertekst. Daar moet volgens mij de taal aan toegevoegd worden waarmee binnen de paternalistische overheid over onmondige burgers wordt gedacht. Ik heb er nu twee, maar ik kom er vast meer tegen. “We spreken af dat” van een baas tegen een ondergeschikte, een ouder tegen een kind, een minister tegen de samenleving. Het heeft meestal niets met het maken van afspraken te maken, met overeenstemming tussen twee gelijkwaardige, vrije, partijen die zich ergens aan committeren. Als een superieus begint met afspraken, bedoelt hij meestal een dictaat. “het is uw eigen verantwoordelijkheid om de regels na te leven”. En natuurlijk zijn die regels door ons opgesteld omdat wij ervan uitgaan dat u zich onverantwoord gedraagt, als wij u niet verplichten om te doen wat wij willen. Wat de plicht tot naleven van andermans voorschriften met eigen verantwoordelijkheid te maken heeft, ontgaat me. Als de overheid zoveel beter weet hoe het moet, dan achten we de onderdaad toch juist niet verantwoordelijk?