Ik ben verrast door dit boek, hoe moeizaam het lezen dan ook was. Traag, eindeloze opsommingen en herhalingen, zevenhonderd bladzijden voor een klein verhaaltje. Bovendien vond ik Pamuk, na Sneeuw, bijna net zo vervelend als Voskuil. Maar ergens rond bladzijde vijfhonderd, of zeshonderd, werd ik alsnog gegrepen. De manier waarop meester Osman de miniaturen beleeft, zijn wens om blind te worden, zijn begrip van de ware grootheid van de miniaturist, dat is echt schitterend.
Ik kan niet zeggen of het een aanrader is, ik heb er geen spijt van dat ik het gelezen heb.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten