Als ik de fiets pak zie ik iedere keer het bed van de buurman achter hun raam. Laf vermijd ik om oogcontact te maken. Sterven is zo intiem. Een paar maanden geleden hielp hij mij nog m’n vleugel naar binnen te sjouwen.
“Het is hard” zegt de buurvrouw. Ze komt langs om parkeerkaarten te verzamelen, voor het bezoek. Ik ben blij dat ik iets kan doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten