Als er doden vallen door
een terroristische aanslag zijn er stille tochten, toespraken en monumenten. Bij
een grote aanslag worden elk jaar de namen van de slachtoffers voorgedragen en
wordt er een minuut stilte betracht. Gelukkig maar, we laten blijken dat zo’n
aanslag de hele samenleving raakt en we erkennen het verdriet van nabestaanden.
Maar als er net zoveel
doden vallen bij een gasontploffing of een felle brand, gevolgen van
onverantwoord, goedkoop, cynisch beheer van gebouwen waar echte mensen in
wonen, door een vastgoedeigenaar die alle bouwvoorschriften overtreedt omdat zijn
winsten veel belangrijker zijn dan de levens van zijn huurders, blijft het
meestal bij een schande-kop in de krant en een onderzoeksrapport waarin de
inspectiediensten slecht werk wordt verweten.
Ik zie niet zo heel erg
veel verschil tussen de slachtoffers. Ze zijn in een ontploffing gestorven, een
ontploffing die niet zou zijn gebeurd als er geen kwade opzet in het spel zou
zijn geweest. Het enige verschil is dat de terrorist expres zoveel mogelijk
doden wil, terwijl de vastgoedeigenaar geen doden wil. Natuurlijk is de
intentie van belang. Maar de gevolgen: doden en afbraak van vertrouwen in
overheid en medemens, zijn hetzelfde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten