Omdat ik tegen belastingontduiking en voor sociale
zekerheid ben, huurde ik jaren geleden een witte werkster in. Dat werd een
drama. Afspraken werden niet nagekomen, we raakten voortdurend in conflict over
vakanties en werkuren en de organisatie gaf mijn huissleutels steeds aan andere
werksters door die dan ook nog eens onbetrouwbaar bleken te zijn. Toen ben ik overgestapt
op zwart, het is onder de zes uur per maand die ze bij me schoonmaakt niet eens
illegaal. We zijn blij met elkaar, met het maatwerk en de flexibiliteit en we
vinden elkaar nog aardig ook.
Zij is nu, na het faillissement van TSN, overgenomen
door Buurtzorg. Ik ken het concept van Buurtzorg al een paar jaar en ben er
enthousiast over: iedere vorm van mangement is uit het proces gesloopt en
zelfsturende teams zorgen voor adequate dienstverlening aan hun cliënten.
Iedereen blijer en lagere kosten omdat er geen overhead meer is.
Zou je denken, dacht ik altijd. Maar m’n werkster is
over haar toeren. Met elf andere hulpen-in-de-huishouding zonder ervaring met
zelfsturing en zonder noemenswaardige opleiding moeten ze voortaan hun eigen
administratie en planning regelen. Ze heeft geweigerd een laptop mee naar huis
te nemen omdat ze niet verantwoordelijk wil zijn voor zo’n duur ding. Ze maakt
zich druk over de vraag hoe ze het nou moet regelen met mij, en met de zorg
voor haar kleinkinderen, en ze is bezorgd over de vrijheid om vakantie op te
nemen. En dan hebben de cliënten ook nog allemaal spatjes, de één wil persé
hulp op dinsdagmiddag en de ander wil alleen een jongere dame.
We hopen dat ze er aan zal wennen. Tot die tijd komt ze
alleen bij mij als de stress tot een acceptabel niveau is gezakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten