Als ik cybercrimineel was dan wist ik het wel. Ik zou
identiteiten oogsten, en doorverkopen aan mensensmokkelaars, wetsontduikers,
bankrovers, fraudeurs en stalkers. Het is de ideale markt: er liggen miljarden
identiteiten min of meer voor het grijpen, en de vraag is ook al bijna
eindeloos. Namen, usernames en wachtwoorden, paspoorten, adressen en
geboortedata, biometrische gegevens (foto, vingerafdruk, dna), handtekeningen,
alles heeft z’n prijs. En de nauwelijks beveiligde voorraden stapelen zich op:
bij webwinkels, clubs, overheidsdiensten, in de toeristenindustrie en bij ieder
bedrijf dat om een kopietje paspoort vraagt, dienstaanbieders die zich met een
creditcard laten betalen, telefoonmaatschappijen en abonnementaanbieders.
Iedereen laat minstens een paar keer per dag identificatiesporen na, en voor
een slimme hacker moet het niet al te moeilijk zijn om die sporen te
verzamelen.
Vroeger betaalde ik met een paar munten voor de toegang tot
het zwembad, en dan trok ik volkomen anoniem m’n baantjes. Bij de sportschool
werd m’n toegangspas elke maand opgeladen, zodat electronisch kon worden
uitgelezen tot welke datum ik (cash) had betaald. Dankzij een foto op de pas
werd voorkomen dat we met z’n tweeen om de beurt binnenkwamen.
Het zwembad registreert tegenwoordig m’n naam en adres,
voordat ze me een toegangspas geven waarmee ik mezelf naar binnen kan laten
zodat er geen dame meer achter de kassa meer op een knopje hoeft te duwen om de
deur open te doen. De sportclub wil, in een misplaatste poging tot hipheid, m’n
vingerafdruk aan m’n lidmaatschap koppelen. Iedere kledingboetiek, kapper,
sigarenboer of supermarkt vraagt me om m’n naam en adresgegevens zodat ze hun
marketinginspanningen kunnen verfijnen. De NS en translink willen weten wie ik
ben, waar ik heen ga en waar ik woon.
Je mag hopen dat al die verzamelaars van persoonsgegevens er
zorgvuldig mee omgaan en m’n identiteit supergoed beveiligen, maar het lijkt me
een illusie om te denken dat er geen hacker meer bij kan.
Misschien steekt er wel op dit moment een FARC-strijdster de
grens naar Colombia over met mijn paspoort; probeert een Rus de bank wijs te
maken dat ik geld naar hem over wil maken; of zoekt een griezel die me bij de
sportschool heeft gezien uit waar hij het openstaande raampje naar mijn
slaapkamer kan vinden. Misschien ook niet; ik heb m’n tientallen wachtwoorden en
pincodes immers goed verstopt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten