Sinds kort wordt mijn facebook overspoeld met tegeltjeswijsheden op mooi gekleurde achtergrondjes. Dagelijks tien diepzinnige of grappige spreuken die als een besmettelijke ziekte worden doorgegeven. In de meest recente tegel wordt getuigd van de heilzame werking van billekoek. Veertigers en vijftigers klikken enthousiast op de deelknop om de wereld te laten weten hoezeer zij hun vader respecteren omdat die hen zulke fijne aframmelingen gaf.
Het kan net zo min kwaad als de eerdere modes van filmpjes waarin iemand met waanzinnige behendigheid over daken sprong of ballen in een netje tikte, van poezelige diertjes die in mierzoete poses elkaar onbaatzuchtige liefde leken te betuigen, van boze artikelen over de achterlijkheid van Amerikaanse politici. Toch ergert het wel: is er nou werkelijk niks beters te verzinnen dan elkaar met die tegeltjes te bestoken?
In de krant lees ik over jongeren die zich massaal tot therapeuten wenden om het leven uitgelegd te krijgen. Nog voor hun twintigste hebben ze een burnout, omdat ze pas na hun achttiende een eerste tegenslag te verwerken kregen. Nooit heeft het hen aan iets ontbroken, verantwoord speeldgoed, kansen, bewondering en stimulans, erkenning van hun talenten en behoeften, interessante vakanties en educatief theater.
Bij hun eerste liefdesverdriet zouden die filosofische tegeltjes misschien nog kunnen helpen, maar er is toch wel een professional nodig om de gedachten van dalai lama of zenmeester te duiden.
Ik was een modern kind. Mij ontbrak het ook aan niets, en het lukte mij ook niet om op m’n eentje een paar dramaatjes te verwerken. Maar wat me vooral bijstaat is m’n bevreemding, toen een leeftijdgenoot verzuchtte dat ze wou dat ook zij wat ellende had meegemaakt, dan was ze tenminste ‘interessant’.
Met terugwerkende kracht begrijp ik ineens het inzicht dat zij had. Lijkt me wel iets voor op facebook…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten