Shariaraad

Onze rechtsstaat is gebaseerd op godsdienstvrijheid en scheiding van kerk en staat. Sinds de tachtigjarige oorlog mag men hier geloven wat men wil en leven naar de tien, twintig of honderd geboden die men als richtsnoer voor het leven kiest. Zaken die de hele samenleving aangaan, worden door democratisch tot stand gekomen wetten geregeld en door een neutrale rechterlijke macht gehandhaafd. Voor privékwesties zijn er kerkelijke rechtbanken, voorziet de synagoge in geheel eigen procedures, interpreteren imams de sharia.
Dat religieuze ‘recht’ werkt natuurlijk alleen voor diegenen die zich er aan onderwerpen. Bovendien gaat publiekrecht erboven, en het is de wereldlijke rechter of de democratisch gekozen volksvertegenwoordiging die bepaalt in welke gevallen er frictie is tussen religieus en publiekrecht.
Niet echt iets om je vreselijk druk over te maken dus. We hebben het sinds 1648 steeds beter geregeld, zodat we inmiddels vrij aardig hebben uitgekristalliseerd wat privé is en wat de hele samenleving aangaat.

Als mensen de sharia als richtsnoer gebruiken voor hun privéleven, is dat hun zaak. Als groepen moslims een complete shariaraad willen installeren, en die raad de autoriteit toekennen om uitspraken te doen over privégeschillen en morele vragen, dan is dat hun zaak. Zulke uitspraken hebben geen juridische rechtsgeldigheid. Pas als gedrag van mensen in strijd komt met de Nederlandse wet, is er iets aan de hand waar de Nederlandse overheid zich druk over moet maken. Als mensen zich voor hun onrechtmatige gedrag beroepen op de sharia, of op uitspraken van een shariaraad, dan zal geen Nederlandse rechter daar veel waarde aan hechten.

Dat heeft allemaal niks met politieke correctheid te maken. Het is gewoon het toepassen van de beginselen van onze democratische rechtsstaat op de zoveelste levensovertuiging. Islam, deze keer. Hervormden, katholieken, gereformeerden, joden, en zelfs scientologists zijn hen voorgegaan.