Zomaar even de oogst van een doorsnee wiekend. Berichten die te denken geven over de noodzaak om als ioverheid verantwoordelijkheid te nemen voor de isamenleving:
De Nederlandse zorgautoriteit (NZa) heeft lak aan een uitspraak van het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP). Diagnose-behandelcombinaties worden in een centrale database, het DIS, opgeslagen en zijn in te zien voor zorgverzekeraars. Daardoor kunnen allerlei onbevoegden onder andere zien wie er psychiatrisch behandeld wordt en waarvoor, wie medicijnen tegen geslachtziekten krijgen en wie therapie voor sportblessures hebben.
Medici maken zich kwaad over het verlies van hun beroepsgeheim en over het gebrek aan respect dat een overheidsinstantie als de NZa aan de dag legt voor het College van Beroep voor het Bedrijfsleven, dat uitspraak heeft gedaan dat zorgverzekeraars geen diagnose-informatie meer mogen eisen. IT-specialisten achten de DIS bovendien slecht beveiligd.
“…de wijze waarop de landelijke database is ingericht, met koppelingen van de behandelgegevens met andere datasystemen, zoals die van de fiscus, UWV en zorgverzekeraars, het mogelijk maken een volledig persoonsprofiel te maken.” (René Schoemaker, Webwereld 2 mei).
Deniz Alkac, een jonge columnist van de NRC, vertelt hoe scholen hun leerlingen ‘verbieden’ over verschillende onderwerpen te twitteren. Het gaat ze niet zozeer om twitteren tijdens de les, maar om het überhaupt twitteren over een docent die in een pornofilm optreedt, of een rechtzaak tegen een conciërge. Blijkbaar vinden scholen dat de vrijheid van expressie van leerlingen beperkt is, en dat de schoolleiding de instantie is die beperkingen op mag leggen.
Platenlabels, filmproducenten en uitgeverijen proberen hun inkomsten zeker te stellen met behulp van het auteursrecht, en ze vinden nu gehoor bij staatssecretaris Teeven. Hij gaat een algemeen downloadverbod afkondigen, ondanks aanwijzingen dat vrij beschikbare artistieke uitingen economische activiteit bevorderen, goed zijn voor de bekendheid en populariteit van kunstenaars en creativiteit en innovatie mogelijk maken. Ook ondanks de gigantische inbreuk op privacy of netneutraliteit die er nodig is om een downloadverbod te handhaven.
Oproepen aan commerciële partijen om zich eens te beraden op een moderner verdienmodel, vallen vooralsnog op onvruchtbare grond.
Facebook, voor miljoenen mensen een belangrijk sociaal medium, gooit mensen van de site af die ‘foute’ plaatjes publiceren. Onduidelijk is welke plaatjes ‘fout’ zijn: porno, maar ook ‘onschuldig’ bloot, nazi-uitingen, maar ook cartoons over de paus. Niet de democratisch gelegitimeerde overheid bepaalt de grenzen van de meningsuiting, maar Marc Zuckerberg.
Korpschefs, marketing gurus, Zuckerberg, verzekeraars en anderen verklaren privacy ‘dood’, ‘achterhaald’ of de schuilplaats van het kwaad. Opmerkelijk genoeg komen al die verklaringen van mensen die baat hebben bij het verzamelen van persoonlijke gegevens, niet van de burgers over wiens privacy het gaat. Het doet denken aan de vos die kippengaas niet meer van deze tijd vindt, aan de dictator die vrijheid van meningsuiting af wil schaffen, aan de dief die zich tegenstander van grendels verklaart. Zie bijvoorbeeld Panorama van 1 mei.
De persoons- en creditcardgegevens van duizenden gamers zijn via Sony gelekt. Sony buigt diep en belooft beterschap. Hadden ze de beveiliging maar beter geregeld.
Overal om je heen zie je de isamenleving, en de behoefte aan ordening en regulering. Burgers, kiezers, belastingbetalers, consumenten zijn niet aan het woord. Er wordt over hun hoofden heen en met hun persoonlijke informatie in de hand gepraat over internet en informatie. Hen wordt niet gevraagd of ze al hun gegevens ter beschikking willen stellen voor handel en beleid, of ze akkoord gaan met het ontstaan van virtuele samenlevingen waarin private partijen regeren, of verzekeraars boven de wet mogen staan.
Het wordt de hoogste tijd voor een echte brede maatschappelijke discussie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten