PVVers hebben maling aan vrijheid. De naam van de partij is net zo cynisch als het verschrikkelijke Arbeit macht frei. Het is nogal onduidelijk wat PVVers willen, maar er kan geen misverstand zijn over wat ze niet willen. Er mag geen vrijheid van meningsuiting zijn, grondrechten moeten worden afgeschaft, geen vrijheid van vergadering of vereniging, geen godsdienstvrijheid, geen demonstratievrijheid. Eerst schaf je de rechten af, vervolgens de fysieke bewegingsvrijheid van burgers (gebiedsverboden, beroepsverboden, tramverboden, het kan niet op) en uiteindelijk lijkt het me voor de hand liggen dat je gewoon hele groepen burgers afschaft (alle illegalen het land uit, alle moslims, alle buitenlanders, alle verslaafden, kunstenaars, intellectuelen, activisten, niet-PVV-stemmers…).
Het is moeilijk te begrijpen wat de PVV drijft. Angst, denk ik. Angst voor de boze wolf onder het bed. Wilders trekt de deken over z’n hoofd en vraagt papa om alle enge figuren weg te jagen.
Het wordt tijd dat papa Geertje laat zien dat de booswichten alleen in z’n fantasie bestaan.
Zie dit nou weer.
dinsdag 31 mei 2011
zaterdag 28 mei 2011
multiple
Verliefdheid is niet te vertrouwen. Vijf jaar na het verraad snijdt het verdriet nog scherp en steeds. Minnaars draaien om elkaar heen. Niet te dichtbij. Maar afstand geeft verveling. Ondertussen gaat het leven voorbij.
zondag 22 mei 2011
Leven
Een meisje in een te strakke roze legging. Twee jongens met peperdure enorme baseballpetten en laaghangende spijkerbroeken. Een witte dame die in de zon rozerood aan het roosteren is. Een witte gans die dom snaterend, borst vooruit, de leiding geeft aan een vrouwtje. Het is de vitaliteit die ik zo mooi vind, de energie die erin zit, al dat leven en al die wezens die er het beste van proberen te maken. Krekel vindt dat ik een romantica ben, hij zal wel gelijk hebben. De gans klapt morgen misschien tegen de voorruit van een vrachtwagen, de verbrande vrouw heeft pijn en het lelijke eendje wordt door haar klasgenoten gepest. Maar nu genieten ze van de zon en ik geniet van hen.
In de krant las ik een interview met een meneer van 93 die ervan baalt dat hij dood gaat. Dat al z’n kennis, emoties, foto-albums verdwijnen, vergeten worden. Niet meer bestaan. Ik vond het ontzettend rot voor hem, maar ik bedacht ook dat ik het anders zie. Ik zal het interview met hem vergeten, en ik zal worden vergeten, en toch heeft zijn leven op een minuscule manier het mijne geraakt, en raakt mijn leven een heel miniem onmeetbaar klein beetje het leven van anderen. Enzovoort. We zijn de compost waarop het leven doorgaat, nieuwe mensen opbloeien en verdwijnen, nieuwe werelden ontstaan en vergaan.
Opnieuw romantiek, constateert Krekel tevreden.
In de krant las ik een interview met een meneer van 93 die ervan baalt dat hij dood gaat. Dat al z’n kennis, emoties, foto-albums verdwijnen, vergeten worden. Niet meer bestaan. Ik vond het ontzettend rot voor hem, maar ik bedacht ook dat ik het anders zie. Ik zal het interview met hem vergeten, en ik zal worden vergeten, en toch heeft zijn leven op een minuscule manier het mijne geraakt, en raakt mijn leven een heel miniem onmeetbaar klein beetje het leven van anderen. Enzovoort. We zijn de compost waarop het leven doorgaat, nieuwe mensen opbloeien en verdwijnen, nieuwe werelden ontstaan en vergaan.
Opnieuw romantiek, constateert Krekel tevreden.
vrijdag 20 mei 2011
donderdag 19 mei 2011
Pierre Bayle lezing
Ik liet me naar de Pierre Bayle lezing lokken omdat Bayle een gelovig mens en overtuigd secularist was, en radicale tolerantie voorstond (zo heb ik me laten uitleggen). En omdat taalfilosoof L.M. de Rijk het belang van kritisch denken blijft benadrukken.
Ik werd niet teleurgesteld. De Rijk is oud en moest af en toe zoeken naar woorden, maar zijn uitleg over kennis is nog scherp, en onderhoudend. Wat hij te vertellen had weet ik, intuitief, maar ik zou het nooit zo prachtig op kunnen bouwen. Dat we de wereld enkel kunnen kennen door ons denken, en dat ons denken dus de werkelijkheid construeert. Daarmee ontken je niet het bestaan van een externe werkelijkheid, alleen is die onkenbaar zonder het eigen denken. Mijn persoonlijke conclusie is dan dat het er niet meer toe doet of er een externe werkelijkheid is of niet. Sterker nog, het denken ìs de werkelijkheid. In communicatie met elkaar vergelijken en verrijken we onze werkelijkheid, in die zin is de wereld een menselijk construct. En dus ook god, ook al leek De Rijk dat niet zo te zien. Hij sabelde onderzoekers neer die het bestaan van god afleiden uit hersengolven van extatische nonnen, maar ik heet niet voor niks Hadewych. Ik geloof dat god op dat moment gemáákt wordt, door die nonnen.
Zo zou De Rijk het mogelijk helemaal met me eens zijn, maar dat ga ik binnenkort maar eens na in zijn boek Geloven en weten.
Ik werd niet teleurgesteld. De Rijk is oud en moest af en toe zoeken naar woorden, maar zijn uitleg over kennis is nog scherp, en onderhoudend. Wat hij te vertellen had weet ik, intuitief, maar ik zou het nooit zo prachtig op kunnen bouwen. Dat we de wereld enkel kunnen kennen door ons denken, en dat ons denken dus de werkelijkheid construeert. Daarmee ontken je niet het bestaan van een externe werkelijkheid, alleen is die onkenbaar zonder het eigen denken. Mijn persoonlijke conclusie is dan dat het er niet meer toe doet of er een externe werkelijkheid is of niet. Sterker nog, het denken ìs de werkelijkheid. In communicatie met elkaar vergelijken en verrijken we onze werkelijkheid, in die zin is de wereld een menselijk construct. En dus ook god, ook al leek De Rijk dat niet zo te zien. Hij sabelde onderzoekers neer die het bestaan van god afleiden uit hersengolven van extatische nonnen, maar ik heet niet voor niks Hadewych. Ik geloof dat god op dat moment gemáákt wordt, door die nonnen.
Zo zou De Rijk het mogelijk helemaal met me eens zijn, maar dat ga ik binnenkort maar eens na in zijn boek Geloven en weten.
dinsdag 3 mei 2011
Osama Bin Laden
Lastig vind ik het, om er iets van te vinden. Bin Laden was zonder twijfel een verschrikkelijke misdadiger, de filmpjes waarin hij de wereld van zijn plannen op de hoogte stelde waren veelzeggend. Maar om je nou te verheugen in iemands standrechtelijke executie? Toch vreemd.
Wat me wel overvalt is hoe diep de verering voor leiders, ook voor gewelddadige leiders, bij (sommige? veel?) moslims zit. De weerzin die geinterviewde Palestijnen uiten tegen deze executie, en hun terugkerende opmerking dat Bin Laden toch een symbool, een leider, voor ze was. Dat had ik niet verwacht. Een aantal van de geinterviewden vonden het grof en respectloos dat hem een kogel door de kop was gejaagd. Ja, maar wie had er dan respect voor Bin Laden? Waarom wens je iemand een waardig einde toe, die duizenden mensen op volkomen onwaardige en onmenselijke manier heeft laten vermoorden?
Toch nog maar weer ns gaan studeren, op die moslims.
Wat me wel overvalt is hoe diep de verering voor leiders, ook voor gewelddadige leiders, bij (sommige? veel?) moslims zit. De weerzin die geinterviewde Palestijnen uiten tegen deze executie, en hun terugkerende opmerking dat Bin Laden toch een symbool, een leider, voor ze was. Dat had ik niet verwacht. Een aantal van de geinterviewden vonden het grof en respectloos dat hem een kogel door de kop was gejaagd. Ja, maar wie had er dan respect voor Bin Laden? Waarom wens je iemand een waardig einde toe, die duizenden mensen op volkomen onwaardige en onmenselijke manier heeft laten vermoorden?
Toch nog maar weer ns gaan studeren, op die moslims.
Kader Abdollah, De kraai
Helemáál niet onleesbaar! Ik vond het wel roerend, en precies een boekenweekgeschenk.
maandag 2 mei 2011
beveiliging
De recepties van ministeries worden tegenwoordig bemensd door beveiligers, niet door receptionisten. Onbeschoft en onbehulpzaam word je bij binnenkomst afgesnauwd, ‘nee’, ‘kan niet’ en ‘mag niet’ ligt de geuniformeerde bewakers in de mond bestorven. Ook wel logisch misschien. Waarschijnlijk krijgen de laag opgeleide medewerkers als opdracht mee dat ze gebouwen moeten bewaken tegen mensen, niet dat ze mensen moeten binnenlaten in gebouwen.
Ondertussen functioneert de overheid er niet echt beter, opener of flexibeler van, als bezoekers en samenwerkende ambtenaren zoveel mogelijk worden geweerd.
Ondertussen functioneert de overheid er niet echt beter, opener of flexibeler van, als bezoekers en samenwerkende ambtenaren zoveel mogelijk worden geweerd.
Privacy, netneutraliteit en vrijheid van (menings)uiting
Zomaar even de oogst van een doorsnee wiekend. Berichten die te denken geven over de noodzaak om als ioverheid verantwoordelijkheid te nemen voor de isamenleving:
De Nederlandse zorgautoriteit (NZa) heeft lak aan een uitspraak van het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP). Diagnose-behandelcombinaties worden in een centrale database, het DIS, opgeslagen en zijn in te zien voor zorgverzekeraars. Daardoor kunnen allerlei onbevoegden onder andere zien wie er psychiatrisch behandeld wordt en waarvoor, wie medicijnen tegen geslachtziekten krijgen en wie therapie voor sportblessures hebben.
Medici maken zich kwaad over het verlies van hun beroepsgeheim en over het gebrek aan respect dat een overheidsinstantie als de NZa aan de dag legt voor het College van Beroep voor het Bedrijfsleven, dat uitspraak heeft gedaan dat zorgverzekeraars geen diagnose-informatie meer mogen eisen. IT-specialisten achten de DIS bovendien slecht beveiligd.
“…de wijze waarop de landelijke database is ingericht, met koppelingen van de behandelgegevens met andere datasystemen, zoals die van de fiscus, UWV en zorgverzekeraars, het mogelijk maken een volledig persoonsprofiel te maken.” (René Schoemaker, Webwereld 2 mei).
Deniz Alkac, een jonge columnist van de NRC, vertelt hoe scholen hun leerlingen ‘verbieden’ over verschillende onderwerpen te twitteren. Het gaat ze niet zozeer om twitteren tijdens de les, maar om het überhaupt twitteren over een docent die in een pornofilm optreedt, of een rechtzaak tegen een conciërge. Blijkbaar vinden scholen dat de vrijheid van expressie van leerlingen beperkt is, en dat de schoolleiding de instantie is die beperkingen op mag leggen.
Platenlabels, filmproducenten en uitgeverijen proberen hun inkomsten zeker te stellen met behulp van het auteursrecht, en ze vinden nu gehoor bij staatssecretaris Teeven. Hij gaat een algemeen downloadverbod afkondigen, ondanks aanwijzingen dat vrij beschikbare artistieke uitingen economische activiteit bevorderen, goed zijn voor de bekendheid en populariteit van kunstenaars en creativiteit en innovatie mogelijk maken. Ook ondanks de gigantische inbreuk op privacy of netneutraliteit die er nodig is om een downloadverbod te handhaven.
Oproepen aan commerciële partijen om zich eens te beraden op een moderner verdienmodel, vallen vooralsnog op onvruchtbare grond.
Facebook, voor miljoenen mensen een belangrijk sociaal medium, gooit mensen van de site af die ‘foute’ plaatjes publiceren. Onduidelijk is welke plaatjes ‘fout’ zijn: porno, maar ook ‘onschuldig’ bloot, nazi-uitingen, maar ook cartoons over de paus. Niet de democratisch gelegitimeerde overheid bepaalt de grenzen van de meningsuiting, maar Marc Zuckerberg.
Korpschefs, marketing gurus, Zuckerberg, verzekeraars en anderen verklaren privacy ‘dood’, ‘achterhaald’ of de schuilplaats van het kwaad. Opmerkelijk genoeg komen al die verklaringen van mensen die baat hebben bij het verzamelen van persoonlijke gegevens, niet van de burgers over wiens privacy het gaat. Het doet denken aan de vos die kippengaas niet meer van deze tijd vindt, aan de dictator die vrijheid van meningsuiting af wil schaffen, aan de dief die zich tegenstander van grendels verklaart. Zie bijvoorbeeld Panorama van 1 mei.
De persoons- en creditcardgegevens van duizenden gamers zijn via Sony gelekt. Sony buigt diep en belooft beterschap. Hadden ze de beveiliging maar beter geregeld.
Overal om je heen zie je de isamenleving, en de behoefte aan ordening en regulering. Burgers, kiezers, belastingbetalers, consumenten zijn niet aan het woord. Er wordt over hun hoofden heen en met hun persoonlijke informatie in de hand gepraat over internet en informatie. Hen wordt niet gevraagd of ze al hun gegevens ter beschikking willen stellen voor handel en beleid, of ze akkoord gaan met het ontstaan van virtuele samenlevingen waarin private partijen regeren, of verzekeraars boven de wet mogen staan.
Het wordt de hoogste tijd voor een echte brede maatschappelijke discussie.
De Nederlandse zorgautoriteit (NZa) heeft lak aan een uitspraak van het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP). Diagnose-behandelcombinaties worden in een centrale database, het DIS, opgeslagen en zijn in te zien voor zorgverzekeraars. Daardoor kunnen allerlei onbevoegden onder andere zien wie er psychiatrisch behandeld wordt en waarvoor, wie medicijnen tegen geslachtziekten krijgen en wie therapie voor sportblessures hebben.
Medici maken zich kwaad over het verlies van hun beroepsgeheim en over het gebrek aan respect dat een overheidsinstantie als de NZa aan de dag legt voor het College van Beroep voor het Bedrijfsleven, dat uitspraak heeft gedaan dat zorgverzekeraars geen diagnose-informatie meer mogen eisen. IT-specialisten achten de DIS bovendien slecht beveiligd.
“…de wijze waarop de landelijke database is ingericht, met koppelingen van de behandelgegevens met andere datasystemen, zoals die van de fiscus, UWV en zorgverzekeraars, het mogelijk maken een volledig persoonsprofiel te maken.” (René Schoemaker, Webwereld 2 mei).
Deniz Alkac, een jonge columnist van de NRC, vertelt hoe scholen hun leerlingen ‘verbieden’ over verschillende onderwerpen te twitteren. Het gaat ze niet zozeer om twitteren tijdens de les, maar om het überhaupt twitteren over een docent die in een pornofilm optreedt, of een rechtzaak tegen een conciërge. Blijkbaar vinden scholen dat de vrijheid van expressie van leerlingen beperkt is, en dat de schoolleiding de instantie is die beperkingen op mag leggen.
Platenlabels, filmproducenten en uitgeverijen proberen hun inkomsten zeker te stellen met behulp van het auteursrecht, en ze vinden nu gehoor bij staatssecretaris Teeven. Hij gaat een algemeen downloadverbod afkondigen, ondanks aanwijzingen dat vrij beschikbare artistieke uitingen economische activiteit bevorderen, goed zijn voor de bekendheid en populariteit van kunstenaars en creativiteit en innovatie mogelijk maken. Ook ondanks de gigantische inbreuk op privacy of netneutraliteit die er nodig is om een downloadverbod te handhaven.
Oproepen aan commerciële partijen om zich eens te beraden op een moderner verdienmodel, vallen vooralsnog op onvruchtbare grond.
Facebook, voor miljoenen mensen een belangrijk sociaal medium, gooit mensen van de site af die ‘foute’ plaatjes publiceren. Onduidelijk is welke plaatjes ‘fout’ zijn: porno, maar ook ‘onschuldig’ bloot, nazi-uitingen, maar ook cartoons over de paus. Niet de democratisch gelegitimeerde overheid bepaalt de grenzen van de meningsuiting, maar Marc Zuckerberg.
Korpschefs, marketing gurus, Zuckerberg, verzekeraars en anderen verklaren privacy ‘dood’, ‘achterhaald’ of de schuilplaats van het kwaad. Opmerkelijk genoeg komen al die verklaringen van mensen die baat hebben bij het verzamelen van persoonlijke gegevens, niet van de burgers over wiens privacy het gaat. Het doet denken aan de vos die kippengaas niet meer van deze tijd vindt, aan de dictator die vrijheid van meningsuiting af wil schaffen, aan de dief die zich tegenstander van grendels verklaart. Zie bijvoorbeeld Panorama van 1 mei.
De persoons- en creditcardgegevens van duizenden gamers zijn via Sony gelekt. Sony buigt diep en belooft beterschap. Hadden ze de beveiliging maar beter geregeld.
Overal om je heen zie je de isamenleving, en de behoefte aan ordening en regulering. Burgers, kiezers, belastingbetalers, consumenten zijn niet aan het woord. Er wordt over hun hoofden heen en met hun persoonlijke informatie in de hand gepraat over internet en informatie. Hen wordt niet gevraagd of ze al hun gegevens ter beschikking willen stellen voor handel en beleid, of ze akkoord gaan met het ontstaan van virtuele samenlevingen waarin private partijen regeren, of verzekeraars boven de wet mogen staan.
Het wordt de hoogste tijd voor een echte brede maatschappelijke discussie.
zondag 1 mei 2011
megastallen voor groenlinks
Een beetje linkserik is tegenwoordig fel gekant tegen megastallen, grote stallen waarin dieren op een industriële manier worden gehouden. Wat het verschil is tussen zulke megastallen en de legbatterijen en varkensstallen waartussen ik ben opgegroeid weet ik nog niet, of het moest de etagebouw zijn waardoor landoppervlak bespaard wordt en allerlei recyclingprocessen efficiënter kunnen verlopen.
Het is geen fraai gezicht, een moderne stal waarin varkens of koeien dicht op elkaar gepakt hun korte en ellendige leven in het halfdonker, kouwend op uitgebalanceerde korrels, doorbrengen. Varkensstallen bij ons rond het dorp stonken zo erg dat bij kinderen die er in de buurt woonden de lucht uit hun poriën kwam, en ondanks dagelijkse schrobbeurten en schone kleren werden ze gepest met hun vieze lucht. De beesten lijken in niets op de paarden, honden en katten die behandeld worden alsof ze het eerste kleinkind zijn, en de gebouwen met hun enorme voersilo’s zijn lelijke wratten in het landschap.
Als een megastal dat allemaal is, maar dan groter, dan kan je daar niet echt vóór zijn.
Maar de meeste Nederlanders eten vlees, veel vlees, goedkoop vlees. Bovendien is de Nederlandse veeteelt een exportindustrie. Geen politieke partij die zich dáár tegen durft te verzetten, en die zich druk gaat maken om het verminderen van de goedkope vleesconsumptie, die vegetarisme of biologisch vleesconsumptie serieus gaat stimuleren. Voldoende stimuleren om de hele intensieve veeteelt te doen verdwijnen bedoel ik, niet het rommelen in de marge met subsidies en keurmerken voor ecologische boeren.
Binnen Groenlinks is er een campagne gaande tegen megastallen. Dat is prima, past bij de partij, maar veel ruimte voor argumenten vanuit een ander perspectief dan ‘anti’ is er niet. Het is onzuiver om megastallen met ecologisch verantwoorde veeteelt te vergelijken, het is een poging tot populisme om termen als megastallen en varkensflats te gebruiken, de partij heeft kilo’s boter op het hoofd als er plotseling bezwaar wordt gemaakt tegen een industriëel gebruik van dieren en het is ronduit onsmakelijk om dierenmishandeling met vrouwenverkrachting op één lijn te stellen.
En het is bepaald niet erg groenlinks om op die manier discussie tegen te gaan. Om nog maar niet te spreken van de drempels die opgeworpen worden voor leden en niet-leden om hun bijdrage aan het debat te leveren.
Ik vind vlees eten walgelijk en ik vind dierenmishandeling mensonwaardig. Ik hecht belang aan een schoon milieu en een fraai landschap, dus erg enthousiast over intensieve veeteelt kan ik niet worden. Maar ik vind het smoren van debat in valse sentimenten nog veel walgelijker. Mijn links-liberale partij moest zich schamen.
Het is geen fraai gezicht, een moderne stal waarin varkens of koeien dicht op elkaar gepakt hun korte en ellendige leven in het halfdonker, kouwend op uitgebalanceerde korrels, doorbrengen. Varkensstallen bij ons rond het dorp stonken zo erg dat bij kinderen die er in de buurt woonden de lucht uit hun poriën kwam, en ondanks dagelijkse schrobbeurten en schone kleren werden ze gepest met hun vieze lucht. De beesten lijken in niets op de paarden, honden en katten die behandeld worden alsof ze het eerste kleinkind zijn, en de gebouwen met hun enorme voersilo’s zijn lelijke wratten in het landschap.
Als een megastal dat allemaal is, maar dan groter, dan kan je daar niet echt vóór zijn.
Maar de meeste Nederlanders eten vlees, veel vlees, goedkoop vlees. Bovendien is de Nederlandse veeteelt een exportindustrie. Geen politieke partij die zich dáár tegen durft te verzetten, en die zich druk gaat maken om het verminderen van de goedkope vleesconsumptie, die vegetarisme of biologisch vleesconsumptie serieus gaat stimuleren. Voldoende stimuleren om de hele intensieve veeteelt te doen verdwijnen bedoel ik, niet het rommelen in de marge met subsidies en keurmerken voor ecologische boeren.
Binnen Groenlinks is er een campagne gaande tegen megastallen. Dat is prima, past bij de partij, maar veel ruimte voor argumenten vanuit een ander perspectief dan ‘anti’ is er niet. Het is onzuiver om megastallen met ecologisch verantwoorde veeteelt te vergelijken, het is een poging tot populisme om termen als megastallen en varkensflats te gebruiken, de partij heeft kilo’s boter op het hoofd als er plotseling bezwaar wordt gemaakt tegen een industriëel gebruik van dieren en het is ronduit onsmakelijk om dierenmishandeling met vrouwenverkrachting op één lijn te stellen.
En het is bepaald niet erg groenlinks om op die manier discussie tegen te gaan. Om nog maar niet te spreken van de drempels die opgeworpen worden voor leden en niet-leden om hun bijdrage aan het debat te leveren.
Ik vind vlees eten walgelijk en ik vind dierenmishandeling mensonwaardig. Ik hecht belang aan een schoon milieu en een fraai landschap, dus erg enthousiast over intensieve veeteelt kan ik niet worden. Maar ik vind het smoren van debat in valse sentimenten nog veel walgelijker. Mijn links-liberale partij moest zich schamen.
iOverheid
Heel goed, het WRR-rapport over de echte en totale informatisering, van samenleving en overheid. Het is goed geschreven, sterk onderbouwd met empirie, genuanceerd. Het is voor iedereen te begrijpen en het geeft heel knap een herkenbaar beeld van iets waarvan velen vermoedden dat het er was, maar niemand duidelijk in woorden en beelden uit kon drukken hoe dat dan zat.
De WRR laat zien dat denken en praten over technologie het zicht beneemt op de informatiestromen, op de vernetwerking, de verwerkingsprocessen van informatie en de preventieve benadering die ermee samenhangt. Die zaken hebben een gigantische impact op de verhoudingen tussen overheid en samenleving, tussen overheid en individuele burgers en tussen burgers en bedrijven. De WRR pleit ervoor dat daar nou eens bewuste keuzes over gemaakt worden, want zonder dat bewustzijn is de impact vaak heel negatief voor individuele burgers en voor de overheid als geheel, dus opnieuw voor de kiezers/belastingbetalers.
Ik zou willen dat iedere politicus en een hoop ambtenaren dit rapport, en de bijbehorende verkenning, van voor tot achter lezen.
De WRR laat zien dat denken en praten over technologie het zicht beneemt op de informatiestromen, op de vernetwerking, de verwerkingsprocessen van informatie en de preventieve benadering die ermee samenhangt. Die zaken hebben een gigantische impact op de verhoudingen tussen overheid en samenleving, tussen overheid en individuele burgers en tussen burgers en bedrijven. De WRR pleit ervoor dat daar nou eens bewuste keuzes over gemaakt worden, want zonder dat bewustzijn is de impact vaak heel negatief voor individuele burgers en voor de overheid als geheel, dus opnieuw voor de kiezers/belastingbetalers.
Ik zou willen dat iedere politicus en een hoop ambtenaren dit rapport, en de bijbehorende verkenning, van voor tot achter lezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
