Vroeger had Den Haag het altijd over ‘draagvlak’, tegenwoordig heet het ‘vertrouwen’. Same difference, dacht ik. Maar inmiddels zie ik het toch anders. De verschillende woorden duiden wel degelijk op verschillende werkelijkheden.
Draagvlak probeer je te verwerven voor beleid, voor besluiten. En beleid wordt er niet veel meer gemaakt. En daardoor verliezen mensen het vertrouwen in Den Haag, in politiek en kabinet en overheid. Vertrouwen in Den Haag gaat immers niet om de vraag of iemand een goeie inborst heeft, je niet belazert, of om besluiten waar je mee in kan stemmen. Vertrouwen in de politiek en vertrouwen in de overheid (ik weet niet of dat voor veel burgers verschillende dingen zijn) gaat er om of je je beschermd weet door die overheid.
Om de samenleving en individuele burgers te beschermen tegen allerlei risico’s en onrecht heb je doortastend en effectief bestuur nodig. Investeringen in kansen en ontwikkeling. Niet een regering die om de haverklap sorry zegt en dan weer met de belastingpet rond gaat om miljarden aan compensatie voor de eigen fouten uit te delen aan een paar boze boeren of met vertrek dreigende werkgevers. Waardoor er al helemaal geen geld meer overblijft voor vooruitgang.
Zolang elk idee over verandering en ontwikkeling geframed wordt als een verhaal van verlies, inleveren en het verdelen van de pijn, durven coalitiepartijen geen stappen te zetten. Ze zijn bang voor de kiezers. En die kiezers worden alsmaar bozer over het gebrek aan beleid. En die coalitiepartijen alsmaar banger van die boze kiezers. Ik heb er weinig vertrouwen meer in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten